Αυτό το καταλαβαίνουν όλοι και είναι ιδιαίτερα οδυνηρό γι΄αυτούς που στήριξαν το ΟΧΙ σε μια τέτοια συμφωνία, να είναι αναγκασμένοι ή "αναγκασμένοι" να την υπερασπιστούν και μάλιστα να την ψηφίσουν.
Μπορούμε να μιλάμε όσο θέλουμε για λάθη και παραλείψεις, για ότι έπρεπε να γίνει και δεν έγινε και το αντίθετο, μπορούμε να κρίνουμε πρόσωπα και πολιτικές, μπορούμε να δούμε και να ερμηνεύσουμε γιατί οι δανειστές μας ή μέρος αυτών θέλουν να μας εξοντώσουν και να μας εκδιώξουν από το Ευρώ και την Ευρώπη, μπορούμε να αναλύσουμε τις τακτικές μας και που αυτές απέτυχαν, πολλά μπορεί, ακόμα και να ανοίξουμε ιδεολογικό διάλογο για την Αριστερά σε κρίση και φυσικά πως και γιατί φτάσαμε στις κλειστές Τράπεζες και με στραγγαλισμένη την Ελληνική οικονομία.
Αυτό όμως που δεν μπορούμε είναι να υπερασπιζόμαστε την ιδεολογική μας καθαρότητα και να επικαλούμαστε την συνείδηση, την ώρα που δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, τουλάχιστον δεν έχει εμφανιστεί τέτοια ως αξιόπιστη.
Γιατί αν απλά λέμε ότι υπάρχουν λύσεις με τη σκέψη επιστροφής στη Δραχμή, με τις συνθήκες που υπάρχουν τώρα, θα είναι σκέτη καταστροφή, μια άτακτη χρεοκοπία θα μας οδηγήσει όχι μόνο εκτός Ευρωζώνης αλλά και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Είναι αυτός στόχος; Είναι προοπτική να γίνουμε κάτι σαν Βόρεια Κορέα;
Να ρίξουμε πρώτα απ΄όλα την Αριστερή Κυβέρνηση και τους συνεπείς συμμάχους της;
Ήδη η ζημιά με τις κλειστές Τράπεζες είναι τεράστια, υπάρχουν μικρομεσαίες επιχειρήσεις που είτε έκλεισαν προσωρινά είτε ετοιμάζονται να βάλουν οριστικά λουκέτο, αφήνοντας και νέους συμπολίτες μας χωρίς δουλειά, ο όποιος παραγωγικός ιστός έχει απομείνει διαλύεται.
Αλλά και τη στιγμή που είδαμε τέτοια συμπαράσταση από λαούς και πολιτικούς στην Ελλάδα, μετά από τη χαμένη μάχη του πενταμήνου, τη στιγμή που πλέον όλοι βλέπουν το αδιέξοδο με το χρέος, που από την αρχή φωνάζαμε και είτε θέλουν είτε όχι πολύ σύντομα θα ασχοληθούν σοβαρά με αυτό, την ώρα που φαντάζουν αυτά σαν μικρές νίκες και δίνουν κάποια μικρή ελπίδα, είναι κρίμα να εγκαταλείψουμε το λαό.
Τώρα θέλει ο λαός την Αριστερά, τώρα θέλει Αριστερή Κυβέρνηση, για ν΄ακουμπήσει αυτή τη μικρή ελπίδα, γιατί χωρίς αυτήν, θα χαθεί ίσως για πάντα.
Καθήκον κάθε Αριστερού δεν είναι μόνο να είναι συνεπής στην ιδεολογία και τα πιστεύω του, καθήκον του είναι και να πηγαίνει τη ζωή μπροστά, σε κάθε ευκαιρία και σε όλους τους τομείς.
Και όσο για το ψεύτικο ερώτημα, σε τι διαφέρει αυτό το Μνημόνιο από τα προηγούμενα, η απάντηση είναι εύκολη.
Σε τίποτα, αυτό που διαφέρει είναι οι Κυβερνήσεις που καλούνται να τα εφαρμόσουν.
Prefadoros
Υ.Γ. Πίκρα ναι, ήττα ναι, όχι όμως στρατηγική...