Όποια και να είναι η πραγματική αιτία, ο Prefadoros έχει γράψει εκτενέστατα τη θέση του, η απαράδεκτη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, το μαύρισμα της οθόνης που συμβαίνει σε περιπτώσεις κατοχής ή χούντας, η μη εκτέλεση της απόφασης του ΣτΕ, οι παρακρατικές διαρροές ερμηνειών δικαστικών αποφάσεων, η αγνόηση της Βουλής, ούτε καν η σύγκλιση του Υπουργικού Συμβουλίου, η περιφρόνηση 2.700 πολιτών, απολυμένων; που είναι οι αποζημιώσεις τους αν είναι έτσι; πως καταλαμβάνουν το δημόσιο κτήριο της ΕΡΤ; όλα ένα απέραντο μπάχαλο που μια ανεύθυνη απόφαση μιας ανεύθυνης Κυβέρνησης δημιούργησε.
Αν αυτή, χωρίς να υπολογίσουμε τη χιονοστιβάδα προβλημάτων που υπάρχουν, είναι η εικόνα και η πραγματικότητα της Δημοκρατίας που ζούμε, τότε να με συγχωρείτε αλλά, αυτό απέχει πολύ από αυτό που και τα παιδιά του σχολείου μαθαίνουν πως είναι Δημοκρατία.
Το κυριότερο, κανένας Πρωθυπουργός, επικαλούμενος ότι λόγους θέλει, δεν μπορεί τόσο κατάφωρα να υπερβαίνει, στην καλύτερη περίπτωση, τις αρμοδιότητες που το Σύνταγμα ορίζει.
Για μένα, από τη στιγμή που ένα θέμα οικονομίας γίνεται Νομικό και θέμα λειτουργίας και εφαρμογής των θεσμών με ευθύνη του Πρωθυπουργού, τότε είναι σαφές ότι τη λύση τη δίνει ο λαός.
Επίσης θεωρώ υποκριτικά τα "μυξοκλάματα" για το ότι "η χώρα και η οικονομία δεν αντέχουν πρόωρες εκλογές".
Αλίμονο αν οι Δημοκρατίες καταστρέφονταν από την προσφυγή στις κάλπες.
Να θυμηθούμε:
1989-1990 τρεις διαδοχικές εκλογές σε λιγότερο από ένα χρόνο σε δύσκολες συνθήκες, "βρώμικο 89" κλπ, η χώρα δόξα το Θεό επέζησε.
Να πάμε πρόσφατα, Νοέμβρης 2011, πάλι το επιχείρημα "εκλογές ίσον καταστροφή", αποτέλεσμα η Κυβέρνηση με στήριξη ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ κόντρα στο αίτημα της Αριστεράς για άμεσες εκλογές.
Η ευρεία πλειοψηφία του Ελληνικού λαού μας έλεγαν ότι την στηρίζουν.
Στο όνομα αυτής της πλειοψηφίας εφαρμόστηκε το δεύτερο Μνημόνιο και το κούρεμα του χρέους.
Πόσο πήραν αυτά τα κόμματα στις εκλογές του Μαΐου 2012; κατάφεραν να περάσουν το 30%, η ευρεία πλειοψηφία που λέγαμε.
Όταν βέβαια ο Αντώνης Σαμαράς πίστεψε ότι έγινε κυρίαρχος του παιχνιδιού δεν δίστασε να "διαλύσει" εκείνη την Κυβέρνηση και να πάμε στην διπλή, σε ένα μήνα, εκλογή και ως ότου καταφέρει να γίνει Πρωθυπουργός, έστω χωρίς Νεοδημοκρατική πλειοψηφία αλλά με τη συνδρομή Βενιζέλου-Κουβέλη.
Πάνω από το προσωπικό και κομματικό συμφέρον δεν τίθεται τίποτα, οι εκλογές είναι μέρος του παιχνιδιού.
Αν κάποιοι "σκούζουν" για την "καταστροφή των εκλογών", υποκρίνονται, έχουν άγνοια ή κοροϊδεύουν, εκτός αν εξυπηρετούν συμφέροντα.
Τους πιάνει και ο πόνος ότι το κράτος σταματά να λειτουργεί, ενώ τις άλλες φορές λειτουργεί ρε υποκριτές;
Το δίλημμα το έχουν μόνο όσοι το βάζουν.
Αν η Δημοκρατία φοβάται τις εκλογές, ας ψάξουμε τη Δημοκρατία.
Prefadoros