Στα μέσα του 2007, αρχίζουν να φαίνονται τα προβλήματα από το σαθρό οικοδόμημα που είχε χτιστεί με την άρον-άρον είσοδο στο Ευρώ από τον Κώστα Σημίτη, τα όνειρα της ανάπτυξης με την Ολυμπιάδα καταρρέουν όταν σβήνουν τα φώτα και μένουν τα υπέρογκα έξοδα και δάνεια των απευθείας αναθέσεων, η κακή διαχείριση και η ανεξέλεγκτη είσοδος στο Δημόσιο τομέα στρατιών ψηφοφόρων της ΝΔ δίνουν τη χαριστική βολή στο να ακολουθήσει αυτό που σήμερα βιώνουμε.
Η εύκολη λύση των δανεικών από τις αγορές που δίνουν άφθονο χρήμα σε μια φερέγγυα χώρα του Ευρώ και η σπατάλη που γίνεται με την προτροπή των Τραπεζών και την απάθεια της Κυβέρνησης, "πάρτε δάνειο για τα πάντα, από σπίτι, αυτοκίνητο, μέχρι διακοπές στη Μύκονο και την Αράχοβα", μαζί με την απομύζηση κεφαλαίων από τα κάθε είδους λαμόγια, τρωκτικά και αεριτζήδες, κάποια στιγμή γίνεται αντιληπτό από τον τότε Πρωθυπουργό ότι φτάνουν στα όρια τους.
"Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής ζήτησε στις 17 Αυγούστου 2007 από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια τη διάλυση της Βουλής και τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, επικαλούμενος ως εθνικό θέμα τις μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, οικονομία και την κατάρτιση του προϋπολογισμού του 2008", γράφουν οι εφημερίδες της εποχής την ομολογία της γνώσης.
Στις 16 Σεπτεμβρίου 2007 τα αποτελέσματα είναι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ 80%, ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ 13% και κάτι και ΛΑΟΣ κοντά στο 4%
Αν εξαιρέσουμε την άνοδο της Αριστεράς, το υπόλοιπο κομμάτι του λεγόμενου "Κεντρώου ή Μεσαίου" χώρου μετακινείται προς την άκρα Δεξιά.
Αυτό δείχνει ότι παρά "το φαίνεσθαι", κάποια στρώματα του πληθυσμού ήδη αισθάνονται τις παρενέργειες της πλαστής και ήδη καταρρέουσας ευημερίας.
Το 2008 και 2009 καλύπτονται με πρωτοφανή δανεισμό και πλήρη ασυδοσία, που ένα μέρος φαίνεται με τα γνωστά σκάνδαλα, έτσι είναι αναπόφευκτες και πάλι οι πρόωρες εκλογές και η με συνοπτικές διαδικασίες φυγή του Καραμανλή.
Η σαρωτική νίκη του Γιώργου Παπανδρέου στις 4 Οκτωβρίου 2009 φέρνει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να ξεπερνούν το 77% σημειώνοντας και νέες απώλειες σε σχέση με το 2007, ενώ η Αριστερά ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ με 12%, χάνουν μια μονάδα που μάλλον πήγε στους Οικολόγους και ο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη συνεχίζει να απορροφά δυνάμεις από την Κεντροδεξιά και πάει στο 5,63%.
Τα γεγονότα που ακολουθούν με το πρώτο Μνημόνιο, είναι καταλυτικά για τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας, βρίσκονται απροετοίμαστα και χωρίς αποκούμπι, καταρρέουν, αρχίζουν τα δράματα, ανεργία, απολύσεις, λουκέτα, συσσίτια.
Παρά το κούρεμα και τα μέτρα, η κατάσταση επιδεινώνεται, η ύφεση βαθαίνει, αρχίζει η αποσύνθεση της Μικρομεσαίας τάξης που είχε δημιουργηθεί μετά κυρίως την επικράτηση του ΠΑΣΟΚ το 1981.
Οι πολίτες φεύγουν προς τα Αριστερά και την άκρα Δεξιά, το Μάιο του 2012, είναι το απόλυτο Βατερλό και το τέλος του Δικομματισμού, που κράτησε τριάντα χρόνια, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ φτάνουν μαζί το 32%, η κανονική Αριστερά ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ ξεπερνούν το 25%, νέοι παίκτες μπαίνουν στο πολιτικό προσκήνιο, ΑΝΕΛ με 10,60%, Χρυσή Αυγή με 6,97%, ΔΗΜΑΡ 6,11% ενώ εξαφανίζεται ο Καρατζαφέρης πληρώνοντας το τίμημα της συνεργασίας του στην Κυβέρνηση Παπαδήμου.
Ο Σαμαράς μπροστά στον κίνδυνο να μην γίνει Πρωθυπουργός ποτέ και να παραδοθεί η χώρα στην Αριστερά, κηρύσσει πανστρατιά και ασκεί προεκλογική εκστρατεία φόβου στις εκλογές του Ιουνίου 2012, που τελικά αποδίδει χάρη και στα δεκανίκια ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, αλλά τα ποσοστά και πάλι είναι απογοητευτικά.
Πλησιάζουν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ το 42%, η Αριστερά παρά την μεγάλη πτώση του ΚΚΕ αλλά χάρη στη μεγάλη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνά το 31%, οι άλλοι κρατούν τις δυνάμεις τους στα ποσοστά του Μαΐου, εκτός των ΑΝΕΛ που παίρνουν 7,51%.
Το νέο Μνημόνιο και η συνέχιση της λιτότητας από την Κυβέρνηση Σαμαρά δίνουν την τελευταία, χαριστική βολή στη μεσαία τάξη, στους "νοικοκυραίους" όπως ο ίδιος έλεγε, αποκορύφωμα ο ΕΝΦΙΑ, ένας φόρος ταφόπλακα στα όνειρα με τα οποία (τους) μεγάλωσαν γενιές Ελλήνων.
Μετά από αυτά, το Γενάρη, ήρθε απόλυτα φυσιολογικά ένα αποτέλεσμα που δείχνει ολοκάθαρα τις βαθιές αλλαγές που έγιναν στην Ελληνική κοινωνία, οι εργάτες, αγρότες, μοκροεπαγγελματίες, άνεργοι, φτωχοί συνταξιούχοι, νέοι χωρίς δουλειά, ακόμα και μικροαστοί και ένα μεγάλο μέρος που είχε ανέβει στην κλίμακα και είχε αποκτήσει χαρακτηριστικά αστών, συνειδητοποίησαν ότι το συμφέρον τους είναι μακρυά από κόμματα σαν της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Τουλάχιστον σαν αυτά που παρουσιάζονται σήμερα, χρεοκοπημένα, δίχως ιδεολογία και πολιτική, χωρίς στην ουσία λόγω ύπαρξης, πολύ μακρυά από τους πολίτες, κοντά μόνο σε λίγους οπαδούς και κάποια τζάκια που μεγαλούργησαν για χρόνια μέσα σε αυτά.
Φτάσαμε στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής και αν σκεφτεί κανείς ποιοι και πως προσπάθησαν να μας πείσουν για το ΝΑΙ, που θα σήμαινε τουλάχιστον γι΄αυτούς και τους δανειστές το τέλος του Τσίπρα, θα καταλήξει αβίαστα ότι σε ελεύθερες συνθήκες και με ανοιχτές Τράπεζες θα είχαμε απίστευτο αποτέλεσμα υπέρ του ΟΧΙ.
Αποτέλεσμα που παρακολουθώντας τα γεγονότα και αναλύοντας τα δεν είναι δύσκολο να ερμηνεύσεις, και ως προς τη διαφορά αλλά κυρίως προς το μήνυμα, που τάχα δεν κατάλαβε ο κατά τα άλλα παμπόνηρος κύριος Γιούνκερ, όπως και κάποιοι που βλέπουν να έρχεται η ώρα να χάσουν τα προνόμια που απέκτησαν στις πλάτες των άλλων.
Όταν καταλάβουν όλοι αυτοί που χειρίστηκαν τις τύχες του Ελληνικού λαού και της χώρας, ειδικά από το 2007 μέχρι το Γενάρη του 2015, τι ακριβώς έχουν κάνει, τότε ούτε η συγνώμη τους δεν θα φτάνει...
Πόσο μάλλον το ΝΑΙ τους στο δημοψήφισμα.
Prefadoros