Μπορεί το 2011 που φεύγει να ήταν η σκληρότερη χρονιά εδώ και δεκαετίες ήταν όμως και χρήσιμη και κυρίως αποκαλυπτική.
Ήταν χρήσιμη γιατί μας έκανε, τους περισσότερους τουλάχιστον, να συνειδητοποιήσουμε τα αίτια αλλά και τις αδυναμίες της "κακοτυχίας" μας και αποκαλυπτική για τη γύμνια του πολιτικού συστήματος και κυρίως του πολιτικού μας προσωπικού.
Πολιτικοί Αρχηγοί και πρωτοκλασάτα στελέχη που έχουν εκλεγεί και υποτίθεται ότι διαθέτουν τη γνώση και τις ικανότητες να οδηγήσουν τη χώρα σε ένα καλύτερο μέλλον αποδείχτηκαν όχι μόνο ανίκανοι αλλά και επικίνδυνοι να κατανοήσουν και να εφαρμόσουν αυτά που η κοινή λογική και το πατριωτικό καθήκον επιβάλουν.
Με συνεχείς πολιτικές "κωλοτούμπες", τσάμικα και καλαματιανά, για να κρατήσουν τις θέσεις τους στο πολιτικό προσκήνιο και να εξακολουθήσουν να "άρχουν" παραβλέποντας έτσι και βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις τύχες της χώρας που τις εξαρτούν από την κομματική τους επιβίωση.
Πως βρίσκει το 2012 τους τρεις Αρχηγούς της Συγκυβέρνησης;
Τον Γιώργο Παπανδρέου να προσπαθεί να κρατηθεί στην καρέκλα του Κινήματος που βρίσκεται στα όρια της αποσύνθεσης και της Λαϊκής απαξίωσης, αφού πρώτα φρόντισε να διαλύσει τη χώρα, τον Αντώνη Σαμαρά να έχει χάσει τα όποια πλεονεκτήματα είχε και να μοιάζει αδύναμος ακόμα και στις εσωκομματικές αντιπαλότητες και ευάλωτος στις διάφορες πιέσεις, όσο για τον Γιώργο Καρατζαφέρη απέδειξε ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι μερίδιο από την εξουσία και όλα τα άλλα τα αλλάζουμε καθημερινά κατά που φυσάει ο άνεμος.
Όταν αυτή είναι η εικόνα των κομμάτων της παραδοσιακής εξουσίας και των ηγετών τους ο ρόλος και η ευθύνη της Αριστεράς όχι απλά μεγαλώνει αλλά είναι και το κρίσιμο σημείο για το αν η Ελλάδα θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια της και πολύ περισσότερο να οδηγηθεί σε ένα καλύτερο δρόμο για το συμφέρον του Λαού και όχι των Μονοπωλίων, των δανειστών και των Τραπεζών.
Δυστυχώς όμως, και πέραν της ανεπάρκειας του πολιτικού προσωπικού, η πραγματικότητα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αισιοδοξία το 2012.
Με μια προβληματική κρατική μηχανή και ένα ευρύτερο Δημόσιο τομέα που υπολειτουργεί, με τα ελλείμματα να καλπάζουν, με την φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή να μην έχουν τέλος, με τα μέτρα που (υποτίθεται) παίρνονται να μην αποδίδουν, με την ύφεση να συνεχίζεται και να μειώνεται δραματικά η οικονομική δραστηριότητα όλοι οι στόχοι που έχουν τεθεί αποτυγχάνουν ο ένας μετά τον άλλο.
Έτσι άρχισαν ήδη δυσοίωνες προβλέψεις για το αν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί η συμφωνία της 26-27ης Οκτωβρίου και για το κατά πόσο θα μας δοθεί το νέο δάνειο που έστω και προσωρινά θα μας έδινε "ανάσα" με αποφυγή της άμεσης χρεοκοπίας.
Το τοπίο θα ξεκαθαρίσει μέσα στο Γενάρη και ας είμαστε προετοιμασμένοι για όλα, ακόμα και τα χειρότερα.
Ήταν χρήσιμη γιατί μας έκανε, τους περισσότερους τουλάχιστον, να συνειδητοποιήσουμε τα αίτια αλλά και τις αδυναμίες της "κακοτυχίας" μας και αποκαλυπτική για τη γύμνια του πολιτικού συστήματος και κυρίως του πολιτικού μας προσωπικού.
Πολιτικοί Αρχηγοί και πρωτοκλασάτα στελέχη που έχουν εκλεγεί και υποτίθεται ότι διαθέτουν τη γνώση και τις ικανότητες να οδηγήσουν τη χώρα σε ένα καλύτερο μέλλον αποδείχτηκαν όχι μόνο ανίκανοι αλλά και επικίνδυνοι να κατανοήσουν και να εφαρμόσουν αυτά που η κοινή λογική και το πατριωτικό καθήκον επιβάλουν.Με συνεχείς πολιτικές "κωλοτούμπες", τσάμικα και καλαματιανά, για να κρατήσουν τις θέσεις τους στο πολιτικό προσκήνιο και να εξακολουθήσουν να "άρχουν" παραβλέποντας έτσι και βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις τύχες της χώρας που τις εξαρτούν από την κομματική τους επιβίωση.
Πως βρίσκει το 2012 τους τρεις Αρχηγούς της Συγκυβέρνησης;
Τον Γιώργο Παπανδρέου να προσπαθεί να κρατηθεί στην καρέκλα του Κινήματος που βρίσκεται στα όρια της αποσύνθεσης και της Λαϊκής απαξίωσης, αφού πρώτα φρόντισε να διαλύσει τη χώρα, τον Αντώνη Σαμαρά να έχει χάσει τα όποια πλεονεκτήματα είχε και να μοιάζει αδύναμος ακόμα και στις εσωκομματικές αντιπαλότητες και ευάλωτος στις διάφορες πιέσεις, όσο για τον Γιώργο Καρατζαφέρη απέδειξε ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι μερίδιο από την εξουσία και όλα τα άλλα τα αλλάζουμε καθημερινά κατά που φυσάει ο άνεμος.
Όταν αυτή είναι η εικόνα των κομμάτων της παραδοσιακής εξουσίας και των ηγετών τους ο ρόλος και η ευθύνη της Αριστεράς όχι απλά μεγαλώνει αλλά είναι και το κρίσιμο σημείο για το αν η Ελλάδα θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια της και πολύ περισσότερο να οδηγηθεί σε ένα καλύτερο δρόμο για το συμφέρον του Λαού και όχι των Μονοπωλίων, των δανειστών και των Τραπεζών.
Δυστυχώς όμως, και πέραν της ανεπάρκειας του πολιτικού προσωπικού, η πραγματικότητα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αισιοδοξία το 2012.
Με μια προβληματική κρατική μηχανή και ένα ευρύτερο Δημόσιο τομέα που υπολειτουργεί, με τα ελλείμματα να καλπάζουν, με την φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή να μην έχουν τέλος, με τα μέτρα που (υποτίθεται) παίρνονται να μην αποδίδουν, με την ύφεση να συνεχίζεται και να μειώνεται δραματικά η οικονομική δραστηριότητα όλοι οι στόχοι που έχουν τεθεί αποτυγχάνουν ο ένας μετά τον άλλο.
Έτσι άρχισαν ήδη δυσοίωνες προβλέψεις για το αν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί η συμφωνία της 26-27ης Οκτωβρίου και για το κατά πόσο θα μας δοθεί το νέο δάνειο που έστω και προσωρινά θα μας έδινε "ανάσα" με αποφυγή της άμεσης χρεοκοπίας.
Το τοπίο θα ξεκαθαρίσει μέσα στο Γενάρη και ας είμαστε προετοιμασμένοι για όλα, ακόμα και τα χειρότερα.