Ο Prefadoros αναρτά το κείμενο και το προσυπογράφει απόλυτα:(μια απάντηση στον σ. Κώστα Καράπαυλο)
Του Ζαφείρη Ανδρέα, υποψήφιου βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ.
Διάβασα με προσοχή το άρθρο του Κ.Καράπαυλου ,με θέμα τον (κατά τη γνώμη του)σύγχρονο δικομματισμό . Σε αυτό το άρθρο ,ο συντάκτης του, αφού κάνει μια σειρά από σωστές επισημάνσεις για το σύστημα του δικομματισμού ,που κυριάρχησε στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, προχωρεί και σε μερικούς ,άστοχους-κατά τη γνώμη μου-παραλληλισμούς .
Χρησιμοποιεί μάλιστα ,ανάμεσα σε άλλα και ένα απόσπασμα από ένα άρθρο μου, χωρίς να αποφύγει τον πειρασμό να χρησιμοποιήσει επιλεκτικά μία φράση . Και ως γνωστόν, απομονώνοντας φράσεις και χωρίς να βλέπεις ένα κείμενο στο σύνολό του, μπορείς να βγάλεις ακόμη και τον Στέφανο Μάνο οπαδό του Τσε Γκεβάρα!
Αλλά για να επιστρέψουμε στην ουσία και αφήνοντας στην άκρη ακόμη και-ατυχείς ,κατά τη γνώμη μου- προσωπικούς χαρακτηρισμούς, έχω την αίσθηση ότι ο συντάκτης ξεχνάει την πιο βασική και θεμελιώδη διαφορά ,ανάμεσα στον δικομματισμό τύπου ΝΔ –ΠΑΣΟΚ και στον σύγχρονο δίπολο(;) ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ακόμη και στις φαινομενικά πιο οξυμένες μεταξύ τους περιόδους,ουσιαστικά εξέφραζαν την ίδια πολιτική, τα ίδια ταξικά συμφέροντα, τα ίδια κέντρα εξουσίας. Οι όποιες διαφορές μεταξύ τους είχαν περισσότερο το ρόλο να δώσουν το πολιτικοιδεολογικό άλλοθι στην κούρσα για τη νομή της εξουσίας, μεταξύ δύο μηχανισμών, με όλο και πιο κοινά, με τη πάροδο του χρόνου χαρακτηριστικά ,παρά με οτιδήποτε άλλο. ( εδώ είναι απαραίτητο να κάνουμε την εξής διευκρίνιση- η παραπάνω παρατήρηση δεν αφορά την περίοδο 1974-1985,. Εκεί η σύγκρουση μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είχε άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά-αναχρονιστικό εμφυλιοπολεμικό κράτος, άνοδος μεσοαστικών /μικροαστικών στρωμάτων ,αποκλεισμένων από την εξουσία,διαφορετικοί γεωστρατηγικοί συσχετισμοί κλπ,-που ο εκφυλισμός τους ξεπερνάει τη θεματική του άρθρου αυτού ,αλλά θα ήταν χρήσιμο να ασχοληθούμε ).
Ουσιαστικά ο δικομματισμός έπαιζε,ανάμεσα σε άλλα, το ρόλο του εγκλωβισμού του λαϊκού παράγοντα σε ψευτοδιλλήματα και αυταπάτες για δήθεν εναλλακτικές πολιτικές. Απόδειξη για τα παραπάνω είναι ότι την κρίσιμη ώρα, όταν οι αγώνες του λαού και των εργαζομένων αμφισβήτησαν σε βαθμό πλήρους απονομιμοποιήσης την μνημονιακή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ , η συμμαχία των προθύμων(ΝΔ και ΛΑΟΣ), έτρεξε να δώσει το φιλί της ζωής σε μια πολιτική που είχε ένα και μόνο στόχο-τον εχθρό λαό.
Γι αυτό το λόγο στην συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού( και άσχετα με το τι ψηφίζουν ) αυτά τα δύο κόμματα έχουν ταυτιστεί.
Αντίθετα η σύγκρουση μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι μια ψευδεπίγραφη ενδοοικογενειακή και ολίγον για τα μάτια του κόσμου αντιπαράθεση. (Και δεν είναι οι μόνοι που συμμετέχουν σε αυτή την αντίθεση. )Είναι μια πραγματική αντίθεση, που εκφράζει {χωρίς να υπάρχει πλήρη ταύτιση}την σύγκρουση μεταξύ διαφορετικών ταξικών, κοινωνικών, πολιτικών, ιδεολογικών, πολιτιστικών πόλων.
Από τη μια οι εκπρόσωποι των τραπεζών, των μεγάλων επιχειρηματικών κύκλων, των Μερκοζί , της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας .( σε όποιο κόμμα και αν βρίσκονται- και δεν είναι μόνο η ΝΔ).
Από την άλλη ο λαός . Με τους αγώνες και την αγωνία του, τα προδομένα όνειρα, την πενιχρή σύνταξη, τον άθλιο μισθό, τη νέα γενιά στον εφιάλτη της φτώχειας και της ανεργίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, και ούτε φιλοδοξεί και ούτε μπορεί και ούτε πρέπει να είναι, ο αποκλειστικός εκπρόσωπος του λαού.
Τι λοιπόν υπονοεί η φράση» σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα πολιτικό κόμμα, αλλά ότι, καλώς ή κακώς, εκφράζει, έστω και με αντιφάσεις, την ελπίδα ενός ολόκληρου λαού" ,που τόσο πολύ ενόχλησε . Στοιχειοθετεί αυτή η φράση «τεράστια αλαζονεία» ή εκφράζει κάτι διαφορετικό; Κατ αρχήν θα πέφταμε σε ύψιστο ταλμουδισμό για να πούμε το αυτονόητο- ότι όταν λέμε ολόκληρου του λαού ,προφανώς και δεν εννοούμε το 100% ή κάποιο μετρήσιμο χαρακτηριστικό ή μέγεθος. Η έκφραση «ενός ολόκληρου λαού» είναι «ποιητική» έκφραση( το άρθρο δεν ήταν ένα αυστηρά επιστημονικό άρθρο-προοριζόμενο για ακαδημαϊκή χρήση- αλλά ένα πολιτικό ,μαχητικό άρθρο). Εκτός πια και εάν πρέπει να μιλάμε ζυγίζοντας με ζυγαριές ακριβείας κάθε φράση και εξοβελίζοντας από το γραπτό λόγο οποιοδήποτε άλλο στοιχείο πλην του ακαδημαϊκώς ορθού. Αυτή λοιπόν η ποιητική έκφραση γίνεται στο άρθρο του Κ.Κ. ένας άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται επιχειρήματα «…αφού αυτοί εκφράζουν την ελπίδα ολόκληρου του λαού. Όλοι οι υπόλοιποι, είναι απλώς οι τσόντες, οι λοιπές αριστερές δυνάμεις, που θα πρέπει υποχρεωτικά να συνασπισθούν με το ΣΥΡΙΖΑ που "δεν είναι πολιτικό κόμμα", αλλά "η ελπίδα ολόκληρου του λαού" .
Λογικές όπως οι παραπάνω είναι ξένες με τη φυσιογνωμία και τα χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αλήθεια όμως ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του λαού μας αναγνωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν την κύρια δύναμη ελπίδας .
Η απόδειξη γι αυτό δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου (όπου ο ΣΥΡΙΖΑ τετραπλασίασε το εκλογικό του ποσοστό), ούτε τα πρόσφατα γκάλοπ, ούτε η γενικότερη δυναμική που αυξάνεται. Είναι και η ποιοτική κατανομή του εκλογικού αποτελέσματος αλλά και η αίσθηση ότι αν δεν βιώναμε αυτόν τον καθημερινό πόλεμο λάσπης εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ(πόλεμο που συμπεριλαμβάνει τιε πιο ετερόκλητες δυνάμεις – από τους εθνικούς εργολάβους ,τους τηλεοπτικούς και μιντιακούς νταβατζήδες ,τα ξένα παράκεντρα μέχρι , και δυστυχώς , τους συντρόφους της υπόλοιπης αριστεράς), η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ θα γινόταν ένα τσουνάμι ,που θα παρέσυρε τη δυσωδία των μεταπολιτευτικών στάβλων του Αυγεία.
ΟΧΙ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παίρνει μέρος σε ένα νέο δικομματισμό. Απόδειξη για αυτό είναι η κάθετη προγραμματική της διαφοροποίηση , ο ανελέητος πόλεμος που δέχεται από όλα τα κέντρα εξουσίας , αλλά και η διακηρυγμένη αρχή της για την κατάργηση του καλπονοθευτικού νόμου,του +50.
ΟΧΙ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά δεν θα αποτελέσουν τον αριστερό ψάλτη της συναίνεσης με τους Διαπλεκόμενους και Διεφθαρμένους Εφιάλτες.
Ο λαός μας δεν έχει ανάγκη από σωτήρες και αντ αυτού εκπροσώπους και μεσσίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ζητάει από το λαό να του υπογράψει λευκή επιταγή διαχείρισης. Καλεί το λαό ,αλλά και άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις,σε ενεργητική συμπόρευση γιατί στις 18 Ιουνίου, ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος , οι μεγάλες μάχες θα είναι εδώ . Κι ο καθένας θα πρέπει να διαλέξει τη θέση του- με τους Μέρκελ και τους Αλλοδαπούς και Ημεδαπούς Δυνάστες ή με τους σύγχρονους κολασμένους . Σε αυτή τη μάχη συν. Κώστα κανείς δεν περισσεύει- ούτε πρόσωπο ,ούτε συλλογικότητα, και κανείς δεν φιλοδοξεί να ηγεμονεύσει .
Καμιά αλαζονεία δεν θα μας εμποδίσει να συναντηθούμε εκεί . Και θα συναντηθούμε.
http://karapavlos.blogspot.gr/2012/06/blog-post_06.html