Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Δήμος Ναυπλιέων, Ένας Δήμος σε παρακμή. Όλα για την εξουσία και το προσωπικό συμφέρον (2)

Όταν Δημοτικοί Σύμβουλοι ανταλλάσσουν δημόσια επιστολές με υπονοούμενα για οικονομικοπολιτικές συναλλαγές, η παρακμή επιταχύνεται.

Μπαίνοντας το 2010, η χρονιά που ψηφίζεται ο Καλλικράτης και γίνονται οι πρώτες εκλογές του νέου διευρυμένου Δήμου Ναυπλιέων, ο Αναγνωσταράς έχει να εκπληρώσει διπλό αλληλοεξαρτώμενο στόχο.

Να ξαναγίνει Δήμαρχος και να μεταπηδήσει, όταν γίνουν εθνικές εκλογές, στη Βουλή των Ελλήνων αφού ήδη έχει πάρει την έγκριση, αν όχι παρότρυνση, από τον Αντώνη Σαμαρά.

Αυτό που χρειάζεται ο Παναγιώτης Αναγνωσταράς είναι να διευρύνει την εκλογική του "πελατεία" και να την επεκτείνει στις νέες περιοχές που εντάσσονται στο νέο Δήμο.

Ακολουθεί τη δοκιμασμένη συνταγή, μαζεύουμε όσους μπορούν να φέρουν τις περισσότερες ψήφους, χωρίς άλλα προαπαιτούμενα και τους εντάσσουμε σε ένα ψηφοδέλτιο "αχταρμά" όπου "όλοι οι καλοί χωράνε".

Αυτοί άλλωστε θα αποτελέσουν την εμπροσθοφυλακή του εκλογικού αγώνα για τη Βουλευτική έδρα.

Αφού λοιπόν μπαίνουν στην άκρη οποιαδήποτε οράματα και σχέδια δράσης στο νέο περιβάλλον που θα δημιουργηθεί με τη συνένωση και τις νέες απαιτήσεις, επιλέγετε η απλή διαχείριση με το μικρότερο πολιτικό κόστος και όλοι (;) συστρατεύονται στον αγώνα για τη νίκη του Παναγιώτη Αναγνωσταρά.

Ίσως αυτό να μην είχε τόσο μεγάλη επίδραση στην περιοχή σε εποχές ηρεμίας και δεδομένης οικονομικής κατάστασης, όπως των προηγούμενων χρόνων.

Η αδιαφορία όμως που ξεκινά για τον παλιό Δήμο Ναυπλίου από το 2009, και συμπίπτει με την έναρξη της οικονομικής κρίσης της χώρας, γίνονται ο συνδυασμός που επιταχύνει τον κατήφορο που αρχίζει χωρίς αντιστάσεις.

Ενώ θα περίμενε κανείς η συνένωση να δώσει νέες δυνατότητες και ανθρώπινο δυναμικό με όρεξη για δουλειά και διάθεση για πραγματική προσφορά, δυστυχώς και μέχρι τώρα, αυτό που βλέπουμε και βιώνουμε είναι η γενική υποβάθμιση και του πολιτικού διαλόγου αλλά και της πρακτικής άσκησης της εξουσίας.

Κατ΄αρχήν δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια και δεν υπάρχει κανένας προγραμματισμός μιας στοιχειώδους κατανόησης από τους δημότες ότι βρίσκονται κάτω από τον ίδιο Δήμο, με κοινά συμφέροντα και κοινές λύσεις στα προβλήματα.

Μοιάζει πιο μακρυά το Μάνεση από τα Ίρια από ότι ήταν πριν.

Αυτοί που βρίσκονται στις θέσεις ευθύνης λειτουργούν σαν διεκπεραιωτές θεμάτων της περιοχής τους αδιαφορώντας ή μη μπορώντας να διαχειριστούν τα θέματα που αγγίζουν όλους και από όλες τις περιοχές.

Είναι εμφανής η αδυναμία του ηγέτη να εμπνεύσει, ακόμα και να επιβάλλει όπου χρειάζεται διαδικασίες που στοχεύουν στην παρουσία σταδιακά ενός μεγάλου, με τις ιδιαιτερότητες της κάθε περιοχής, Δήμου που έχει ενιαία φωνή, παρουσία και οικονομική οντότητα.

Με αυτό λοιπόν το ανθρώπινο δυναμικό στις θέσεις κλειδιά και την ύφεση να καλπάζει, ήρθε αναπόφευκτα η παρακμή αφού ούτε πριν ούτε και τώρα γίνεται κάτι για να ανασχεθεί.

Δεν έχω σκοπό να προσβάλλω την προσωπικότητα κανενός, ούτε έχω το δικαίωμα, μπορώ όμως να πω ότι η παρουσία ορισμένων, αλλά αρκετών στο σύνολο, Συμβούλων που κατέχουν και άλλα αξιώματα είναι τουλάχιστον κατώτερη της θέσης τους.

Μόνο από τις επιστολές και ανακοινώσεις, που οι ίδιοι έχουν δημοσιοποιήσει, καταλαβαίνει κανείς, χωρίς περαιτέρω αναλύσεις, ότι υπάρχει πρόβλημα και ας μην βάλουμε και τη "διαδικασία" που ακολουθήθηκε στην εκλογή του νέου Δημάρχου.

Ένα ακόμη στοιχείο που επιταχύνει την παρακμή είναι ότι ο νέος Δήμαρχος, προσκολλημένος στη μερίδα Συμβούλων που τον εξέλεξε, έχει βαλθεί να αποδείξει ότι αξίζει τη θέση που κέρδισε πιστεύοντας ότι με το να τρέχει δεξιά και αριστερά καλύπτει τα κενά πολιτικής, οράματος, στόχων, σχεδιασμού και της γενικότερης συμμετοχής όλων που πρώτος αυτός θα έπρεπε να επιθυμεί.

Πολλά μπορούμε να πούμε για κονδύλια, κοινωνικές δράσεις, εκδηλώσεις και ότι άλλο φέρνει η καθημερινότητα, όμως η ουσία και ο προβληματισμός, που δυστυχώς δεν φαίνεται να αγγίζει την εξουσία του Δήμου, είναι ότι η γενική παρακμή, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, πνευματική, ακολουθεί τη δική της κατηφόρα.

Μπορεί αυτή η Δημοτική Αρχή, τουλάχιστον, να την φρενάρει; δεν είμαι αισιόδοξος.

Υ.Γ. Μέσα σε ένα χρόνο έκλεισαν τα έξι από τα δεκαπέντε καταστήματα, εστιατόρια, καφέ της παραλίας Ναυπλίου.