Είναι γεγονός ότι όταν αποφασίστηκε ο Καλλικράτης και έγινε η χωροθέτηση των νέων Δήμων, αρκετοί ήταν αυτοί που επεσήμαναν ότι είναι λάθος ο πρώην Δήμος Μιδέας να ενταχθεί στο Δήμο Ναυπλιέων και κυρίως οι Δήμοι Κουτσοποδίου, Μυκηνών και Λυρκείας στο νέο Δήμο Άργους-Μυκηνών.
Πολύ απλά και σε γενικές γραμμές, ο πρώην Δήμος Μιδέας είναι ένας ημιορεινός και ορεινός Δήμος με κύρια απασχόληση των κατοίκων τη γεωργία και την κτηνοτροφία που δεν έχει καμία σχέση με ένα Δήμο κύρια υπηρεσιών και τουρισμού.
Το ίδιο και οι ημιορεινοί και ορεινοί Βόρειοι Δήμοι που δεν "κόλαγαν" με το Δήμο Άργους, Νέας Κίου και Λέρνας που θα αποκτούσαν άλλη προοπτική με την πρόσβαση του Άργους στη θάλασσα.
Οι ημιορεινοί και ορεινοί επομένως Δήμοι θα ενώνονταν σε ένα ισχυρό αγροτοκτηνοτροφικό Δήμο, βόρεια της Αργολίδας, που θα είχε και το πλεονέκτημα της ύπαρξης των Μυκηνών στα όρια του.
Οι σχεδιασμοί, με πρωταγωνιστή το Γιάννη Μανιάτη, κατέληξαν στη σημερινή υπάρχουσα κατάσταση με κύριο αιτιολογικό ότι οι ισχυροί και μεγάλοι Δήμοι, στα χαρτιά όπως αποδεικνύεται, θα είχαν ευκολότερες χρηματοδοτήσεις και εντάξεις σε προγράμματα καθώς και καλύτερη παροχή υπηρεσιών με τη συνένωση των δυνάμεων και του ανθρώπινου δυναμικού.
Δυο και πλέον χρόνια μετά κάθε άλλο παρά δικαιώνονται, οι προθέσεις στην καλύτερη περίπτωση, των εμπνευστών αυτής της κατανομής.
Είναι εμφανές ότι αγνόησαν εντελώς τον παράγοντα άνθρωπο και Δήμαρχο, όπως και την ανθρωπογεωγραφία των συνενούμενων περιοχών, που ανέλαβε να διαχειριστεί τη νέα κατάσταση και που παίζει αποφασιστικό ρόλο στην έκβαση του εγχειρήματος.
Αυτό δεν αποτελεί άλλοθι για την αποτυχία, ίσα ίσα που ένας νέος θεσμός πρέπει να "στήνεται" με κανόνες και τρόπο που να επηρεάζεται ελάχιστα από την προσωπικότητα και τα πιστεύω του εκάστοτε Δημάρχου.
Παρακολουθώ στενά και έχω άποψη για το Δήμο Άργους-Μυκηνών, προτιμώ να μη την εκφράσω, δεν θέλω να ανοίξω μέτωπα και κει, αργότερα ίσως.
Πάμε λοιπόν στο Δήμο Ναυπλιέων που μοιάζει να παίρνει για τα καλά τον κατήφορο.
Μετά από μια εικοσαετία 1987-2006 ανάπτυξης, έργων, ευημερίας, άρχισε σταδιακά η στασιμότητα και από το 2009 η αντίστροφη πορεία.
Ο νεαρός δυναμικός και αμφιλεγόμενος Πολιτικός Μηχανικός Γιώργος Τσούρνος ανέλαβε το 2006 το Δήμο σε κατάσταση κυριολεκτικά βάλτου.
Οι σημερινοί νέοι ούτε που μπορούν να φανταστούν πως ήταν τα πράγματα.
Με αυταρχισμό αλλά και κινήσεις γεμάτες αποφασιστικότητα εξασφάλισε κονδύλια για έργα και μετέτρεψε το Ναύπλιο σε εργοτάξιο, προχωρώντας παράλληλα το σχέδιο πόλης χωρίς ακρότητες στους όρους δόμησης έτσι που πολλαπλασιάστηκε η περιουσία των κατοίκων και για πολλά χρόνια, ακόμα και σήμερα, η οικοδομική δραστηριότητα απέφερε χρήμα στην πόλη.
Συντονισμένες δράσεις για τον Τουρισμό και άνοιγμα προς τα έξω, μετέτρεψαν σύντομα τη στάσιμη για τρεις δεκαετίες νοοτροπία σε παραγωγική και ανθούσα μικρή βιομηχανία.
Ο Χαραμής που ακολούθησε τον Τσούρνο συνέχισε και πρόσθεσε το δικό του στίγμα σε έργα υποδομής και αναπλάσεων με ιδιαίτερη έμφαση στον Τουρισμό, ενώ ο Αναγνωσταράς βρίσκοντας ένα Δήμο και μια πόλη σε ένα ψηλό επίπεδο δεν είχε παρά να το διατηρήσει και να προσθέσει τη δικιά του πινελιά και να συμπληρώσει τα κενά, πράγμα που κατάφερε την πρώτη τετραετία της Δημαρχίας του μέχρι το 2006.
Μετά, βασικό ρόλο κατά τον Prefadoro, έπαιξε η "αλλοίωση" του Συνδυασμού του με την είσοδο ακραίων αλλά και περιορισμένων δυνατοτήτων Συμβούλων, άρχισαν τα πράγματα να παίρνουν άλλο δρόμο.
Παρασύρθηκαν και από την ευδαιμονία, την πλεονεξία, αυτών που απολάμβαναν άκοπα τα αγαθά για τα οποία είχαν μοχθήσει οι προηγούμενοι στη θέση τους.
Έτσι πολύ γρήγορα μετατράπηκε ο Δήμος σε χώρο εκπλήρωσης προσωπικών φιλοδοξιών και ικανοποίησης συμφερόντων με σταδιακή παραμέληση των μέχρι τότε πρακτικών διοίκησης που είχαν αποδώσει αν και είχαν στηριχτεί για χρόνια σε ελάχιστο προσωπικό και μέσα.
Μιας και υπήρχε και έρεε άφθονο χρήμα, οι επιδιώξεις αυτών που ασκούσαν την εξουσία γίνονταν ευκολότερες.
Η "κόπωση" του Παναγιώτη Αναγνωσταρά και η συνειδητοποίηση ότι "έκλεισε" τον κύκλο προσφοράς ως Δήμαρχος, με την παράλληλη "ενσωμάτωση" της ιδέας να συνεχίσει την πολιτική του καριέρα ως Βουλευτής, με τα επακόλουθα αυτής τελικά της απόφασης, έδωσε τα περιθώρια ο Συνδυασμός του να γίνει ο καταλύτης της παρακμής.
Αύριο συνεχίζουμε...