Για τους αμύητους στα μυστικά της "Λεωφόρου", να ενημερώσω ότι η Θύρα 12 βρίσκεται στην εικόνα αριστερά της θρυλικής Θύρας 13, προς τη μεριά της Τσόχα.
Εκεί λοιπόν στη 12, τα μεσημέρια της Κυριακής αλλά και τα βράδια το καλοκαίρι με τα φιλικά, αράζαμε και απολαμβάναμε την Πανάθα, συνήθως δεν είχε πολύ στρίμωγμα αλλά η Θύρα 12 είχε και το πλεονέκτημα να είναι δίπλα στη 13 όπου ο Λάκης ο "Ρουλαλάς" διασκέδαζε τον κόσμο και ανέβαζε την ένταση με τα απαράμιλλα και πάντα πρωτότυπα στιχάκια του, που προσαρμόζονταν ανάλογα με τον αντίπαλο, με σταθερή αξία και τιμή στο "Γάβρο".
Έλεγε λοιπόν ο Λάκης με το μοναδικό του ύφος το χιουμοριστικό στίχο και όλη η κερκίδα χειροκροτούσε με ρυθμό και τραγουδούσε "ρου λαλά".
Δεν ξεφύγαμε, αυτό είναι το θέμα μας, από το 1972 μέχρι το 1974 είχαμε την τύχη να βρίσκεται στην Ελλάδα ένας από τους μεγαλύτερους παιχταράδες που έπαιξαν σε Ελληνικές ομάδες, ο "Ινδιάνος", η "Αλεπού", "la Bruja", ο μοναδικός Χουάν Ραμόν Βερόν, Αργεντίνος διεθνής και το καλύτερο αριστερό πόδι της Αμερικής μέχρι τότε.
Σ΄ένα παιχνίδι λοιπόν με το Αιγάλεω, αυτός ο Σατανάς που του άρεσε να παίζει πάνω στη γραμμή και περνούσε τα μπακ σα να μην υπήρχαν μπροστά του, αφού έχει περάσει κάνα δυο, στη μεριά της Θύρας 12, στριμώχνεται στη γραμμή του άουτ από το λίμπερο που του φράζει το δρόμο προς την περιοχή, σπάει τη μέση με προσποίηση και στο λίγο χώρο που του αφήνει ο αντίπαλος, πιάνει με εξωτερικό αριστερό φάλτσο ένα μαγικό σουτ και η μπάλα καρφώνεται στο απέναντι "Γάμα".
Η ανατροπή της λογικής στην απίστευτη ενέργεια του Βερόν, αφήνει άγαλμα τον πλέον φορμαρισμένο τερματοφύλακα της εποχής Λευτέρη Πουπάκη και "τρελαμένους" τους Βάζελους που παραληρούν.
Μετά ήρθαν πολλοί Αργεντίνοι, στον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΣ Γιάννινα, τη Μαύρη Θύελλα στην Καλαμάτα, σε όλες τις ομάδες, απολαύσαμε ποδόσφαιρο, άσε που βοήθησαν επαρχιακές ομάδες να κάνουν όνειρα χρόνων πραγματικότητα.
Πεζά πράγματα ε; Όχι και τόσο, η διασκέδαση, το μεράκι, η ανιδιοτελής αγάπη στην ομάδα σου, για τον περισσότερο κόσμο αποτελούν σημαντικό κομμάτι της ζωής τους.
Αποδείχτηκε περίτρανα στο πρόσφατο Μουντιάλ, το κλάμα όσων αποκλείονταν, αθλητών και φιλάθλων, το επιβεβαιώνουν.
Να θυμηθώ από τον Παναθηναϊκό τους άλλους Αργεντίνους που μας αγάπησαν και τους αγαπήσαμε, τον παθιασμένο μεγάλο γκολτζή Όσκαρ Αλβαρέζ, τον μάγο Χουάν Ραμόν Ρότσα, το "μικρό διάβολο" Χουάν Χοσέ Μπορέλι, το Γκαλέτο, τον Γκονζάλες και τον απίστευτο Σεμπάστιαν Λέτο.
Η Αργεντινή μπορεί να είναι τόσο μακρυά, όμως οι πρεσβευτές της στη χώρα μας, κυρίως οι ποδοσφαιριστές, μας έδειξαν πόσο πολύ μοιάζουμε σαν λαοί.
Δεν θα πολιτικολογήσω υπέρ της απόφασης της Αργεντινής να μην πληρώσει τα εξωφρενικά πανωτόκια που της ζητούν οι τοκογλύφοι, άλλωστε είναι θέμα που ο καθένας το βλέπει και το κρίνει από τη δική του σκοπιά.
Άλλος προτιμά την εθνική ανεξαρτησία της χώρας του και ας πληρώσει το τίμημα και άλλος υπακούει στους δανειστές που τον οδηγούν τελικά σε χειρότερο αποτέλεσμα από τον πρώτο.
Είναι όμως τελείως αστείο, γελοίο θα έλεγα, ένα κομμάτι αυτού του λαού να εμπιστεύεται και να στηρίζει τα απομεινάρια του Σημιτικού συστήματος, τους υπαλλήλους των Τραπεζών και αυτούς που εδώ και πέντε σχεδόν χρόνια τον οδηγούν στην εξαθλίωση, εκτελώντας χωρίς αντιρρήσεις τα Μνημόνια και να κοροϊδεύει τάχα την Αργεντινή που παλεύει μόνη της απέναντι στους κερδοσκόπους όλου του κόσμου για αξιοπρέπεια και εθνική απελευθέρωση, με επικεφαλής τα καθαρά πρόσωπα της Προέδρου Κριστίνα Φερνάντες και του νεαρού Υπουργού Οικονομικών Καθηγητή Άξελ Κισιλόφ.
Και επειδή κάποιοι ούτε αυτά φροντίζουν να μαθαίνουν πριν κρίνουν, η Πρόεδρος έχει εκλεγεί με 54% από τον πρώτο γύρο το 2011, η ανεργία είναι στο 7% και το δημόσιο χρέος μόλις ξεπερνά το 50% του ΑΕΠ, έχει θετικό ισοζύγιο στο εξωτερικό της εμπόριο, είναι από τις πλέον πλουτοπαραγωγικές περιοχές του πλανήτη με κυρίαρχο τον πρωτογενή τομέα, μόνο πληθωρισμό έχει μεγάλο.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να στηρίξεις την Αργεντινή στον αγώνα της, αλλά ακόμα και αν υπήρχαν μόνο οι Χουάν σαν λόγος στήριξης, το αξίζει η φίλη Αργεντινή.
Prefadoros
