Έχω ξαναγράψει για τη δυσκολία του εγχειρήματος, όταν οι σπόροι, τα φυτοφάρμακα, τα λιπάσματα, τα εργαλεία από τρακτέρ μέχρι κλαδευτήρια, είναι όλα εισαγόμενα, ακόμα και τα εργατικά χέρια.
Στην ουσία όλη σχεδόν η προστιθέμενη αξία στο τελικό προϊόν, πλην της γης, είναι εισαγόμενο που σημαίνει ότι θα πρέπει να πληρωθεί σε συνάλλαγμα, αφού θα έχουμε πάει σε εθνικό νόμισμα, και επομένως η τελική τιμή του προϊόντος, δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική για εξαγωγή και ακόμη και στην εσωτερική κατανάλωση θα βρίσκεται στα ύψη, κάνοντάς την απαγορευτική και για τα κατώτερα οικονομικά στρώματα.
Να προσθέσω και τη φυγή των όσων νέων έχουν απομείνει στα χωριά, είτε για σπουδές στα μεγάλα αστικά κέντρα και μετά δουλειά εκεί ή αναζήτηση στο εξωτερικό, είτε την προτίμηση τους στην επαγγελματική τους αποκατάσταση στις πλησιέστερες περιοχές σαν γκαρσόνια ή άλλες δουλειές στην παροχή υπηρεσιών, που δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο το εγχείρημα.
Αφού επισημάνω και τις αδυναμίες, σύμφωνα με τα δεδομένα για τις σύγχρονες αγροτικές καλλιέργειες παγκοσμίως, λόγω μικρού κλήρου να ρωτήσω:
Με δεδομένο ότι η μη πληρωμή των χρεών προς τους δανειστές, σημαίνει και παύση από τη μεριά τους, της Ευρωπαϊκής Ένωσης δηλαδή, των διαφόρων επιδοτήσεων και της αποζημίωσης από τις φυσικές καταστροφές, που είναι συχνές και μεγάλες στη χώρα μας, πως θα καλυφτεί αυτό το κενό και πόσο ακόμη θα επιβαρύνει την τελική τιμή του προϊόντος;
Με δεδομένο επίσης ότι τα προγράμματα ΕΣΠΑ θα σταματήσουν και από τα οποία ένα μεγάλο μέρος πηγαίνει για έργα στην περιφέρεια, που βοηθούν άμεσα ή έμμεσα στην ανάπτυξη της υπαίθρου και κατά συνέπεια την αγροτική παραγωγή, πως θα καλυφτεί και αυτό το κενό;
Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι εμείς δεν θα τους δίνουμε τα χρωστούμενα και αυτοί θα συνεχίσουν να μας δίνουν από τα κοινά ταμεία της Ευρώπης.
Δε νομίζω να είναι κανείς τόσο αφελής.
Πέρα από αυτά και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ας αρχίσουμε να ψάχνουμε στις συμφωνίες που κάναμε όταν μπήκαμε στην τότε ΕΟΚ, το 1979, ας δούμε τις δεσμεύσεις για μείωση του αγροτικού πληθυσμού και της παραγωγής, ας αναζητήσουμε τα δισεκατομμύρια που φαγώθηκαν και χάθηκαν, από τα διάφορα προγράμματα και επιδοτήσεις, για να φτάσουμε στη σημερινή πραγματικότητα που κάθε άλλο παρακινεί τον Έλληνα να κάτσει και να δουλέψει στα χωράφια και στο χωριό του.
Επομένως ο σύντροφος Λαπαβίτσας, για να πείσει, θα πρέπει να μας εξηγήσει αναλυτικά πως θα αντιμετωπιστούν αυτά τα προβλήματα, πιθανώς και άλλα και σε άλλους τομείς, γιατί δεν φτάνει να λες "θα τονώσουμε την αγροτική παραγωγή", και αυτό να γίνεται επειδή απλά το είπες εσύ.
Έτσι δεν είναι σύντροφε Κώστα; Από μεγαλοστομίες και ασκήσεις επί χάρτου έχουμε χορτάσει τόσα χρόνια και πολλές φορές τις πληρώσαμε.
Prefadoros