Ελάχιστοι, που εύκολα τους μέτραγες και όταν πέρναγαν τους 50 ήταν γεγονός.
Αυτά στο συντηρητικό Ναύπλιο με τις βαθιές ρίζες εθνισμού και εθνικισμού που κάποτε θα ήταν αδιανόητο να αποδοκιμάζονται σε μια εθνική επέτειο οι επίσημοι.
Τώρα τα πράγματα άλλαξαν, αυτός ο συντηρητικός και "καθώς πρέπει" κόσμος αντιδρά, βλέπει την καταστροφή που έρχεται και οργίζεται, δεν εμπιστεύεται πια τους Κυβερνήτες του.
Είναι αυτό το ένστικτο που διαθέτει ο Έλληνας, παρά τα χιλιάδες κουσούρια του, που του λέει ότι μας οδηγούν στην καταστροφή και την εθνική ταπείνωση και την οποία δεν δέχεται με τίποτα.
Να υποστώ οικονομικές συνέπειες, να μειωθεί το εισόδημά μου, να κάνω θυσίες αλλά να έχω ελπίδα, να μπορώ να προγραμματίσω το αύριο της ζωής μου, να δώσω προοπτική στο μέλλον των παιδιών μου, αλλά και να είμαι περήφανος και ελεύθερος σε μια τιμημένη πατρίδα.
Όταν αυτά καταστρέφονται δεν μου μένει άλλος δρόμος, αγωνίζομαι και αντιδρώ, φωνάζω και ζητώ αλλαγή, εξοργίζομαι για τις χαμένες θυσίες, απαιτώ να φύγουν αυτοί που δεν μπορούν ή δεν θέλουν.
Ο Γιάννης Μανιάτης, ο Τάσος Χειβιδόπουλος και ο Παναγιώτης Αναγνωσταράς μπορεί να έφυγαν "σαν κυνηγημένοι" μετά την παρέλαση αλλά έκατσαν στην εξέδρα και άντεξαν στις διαμαρτυρίες και τις αντιδράσεις και έτσι έπρεπε να κάνουν.
Πέρα από τα πρόσωπα εκπροσωπούν και τους θεσμούς και οι θεσμοί πρέπει να γίνονται σεβαστοί από όλους και κυρίως από αυτούς που τους εκπροσωπούν.
Ποιος θα περίμενε ότι στο Ναύπλιο θα διδάσκαμε αρχές και αξίες, όχι γιατί δεν έχουμε ιστορικά προηγούμενα, αλλά γιατί όλα έμοιαζαν βαλτωμένα και "ταχτοποιημένα" στη μακαριότητα μιας αυξημένης τουριστικής ευδαιμονίας.
Τελικά και η επέτειος τιμήθηκε, και οι διαμαρτυρίες ακούστηκαν και οι εκπρόσωποι των θεσμών τίμησαν το ρόλο τους.
Θα είναι σίγουρα μια ξεχωριστή μέρα στη μνήμη μας.