Ο Prefadoros στήριξε από την αρχή το κίνημα των "Αγανακτισμένων" γιατί επιτέλους έκανε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας να καταλάβει το αδιέξοδο που τον οδηγούσαν και αντέδρασε βγαίνοντας στις πλατείες.
Βέβαια ποτέ δεν συμφώνησα με τα αφοριστικά και γενικά συνθήματα "να καεί το μπουρδέλο η Βουλή", "να φύγουν και οι τριακόσιοι κλέφτες", "όλοι ίδιοι είναι" και τα παρόμοια.
Γιατί πολύ απλά συλλογικές ευθύνες υπάρχουν μόνο στα κόμματα που κυβέρνησαν από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα και γιατί τα πρόσωπα δεν είναι δυνατόν να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι επειδή τα κόμματά τους άσκησαν την όποια πολιτική.
Έτσι πάμε σε απόλυτες και φασιστικές ισοπεδώσεις που κάθε άλλο παρά δημοκρατικές είναι.
Η ατομική ευθύνη του πολιτικού αλλά και του κάθε πολίτη ξεχωριστά παίζει πρωτεύοντα και καθοριστικό ρόλο στη δημοκρατία.
Οι γενικότητες είναι γι΄αυτούς που φοβούνται και κρύβονται στη θαλπωρή της ανωνυμίας.
Ένας συνειδητοποιημένος πολίτης που έχει συναίσθηση της κατάστασης που βρίσκεται και με ποιους είναι τα συμφέροντά του δεν έχει διλήμματα, αληθινά ή ψεύτικα, βγαίνει ανοιχτά και πάει κόντρα σε κόμματα και πρόσωπα που τον έχουν βλάψει.
Και δεν μιλάω στους ταγμένους ιδεολογικά και πολιτικά στην Αριστερά, μιλάω σε όλους αυτούς που νομίζουν-πιστεύουν ότι αυτοί που δημιούργησαν τα προβλήματα αυτοί και θα τα λύσουν και μάλιστα για το συμφέρον του.
Αυτό προσπαθεί να κάνει τώρα το σύστημα με τη συγκυβέρνηση, να δώσει ψεύτικη ελπίδα και να εγκλωβίσει και πάλι το Λαό.
Το υποτιθέμενο τέλος της Μεταπολίτευσης, που όλοι έβλεπαν, μετατίθεται για την άλλη δεκαετία και βλέπουμε.
Το ωραίο είναι ότι πρώτος μίλησε για το τέλος της Μεταπολίτευσης ο Αντώνης Σαμαράς, το 1993.
Αν σας λέει τίποτα αυτό!.
Εγώ πάντως επιμένω, μια μάχη ποτέ δεν χάνεται προτού δοθεί.
Οι "Αγανακτισμένοι" το οφείλουν στην ελπίδα που γέννησαν στον εαυτό τους, εκεί στις πλατείες.