Δεν εξετάζω τους λόγους που φτάσαμε στο κλείσιμο της εκκλησίας για τις απαραίτητες επισκευές, μου κακοφαίνεται όμως, από τη γέννηση μου, σε απόσταση μικρότερη από τριάντα μέτρα και για περισσότερα από πενήντα χρόνια, το Πάσχα μου ήταν ταυτισμένο με τον Άγιο Νικόλα.
Όλες οι εκκλησιές έχουν η κάθε μια το δικό της χρώμα και ιστορία, τους δικούς της πιστούς, ο Άγιο Νικόλας για μας τους ενορίτες του, είναι ένα κομμάτι από τη ζωή μας, εκεί μεγαλώσαμε, στο προαύλιο του παίζαμε, εκεί κάθε Πάσχα, όσοι απομείναμε και oi ξενιτεμένοι που γύριζαν αυτές τις ημέρες, πασχίζαμε με κόλπα στη λαμπάδα να πάρουμε πρώτοι το φως...
Και Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ, μετά τη Σταύρωση, τις ώρες που οι γυναίκες στόλιζαν τον Επιτάφιο, εμείς πηγαίναμε στις άλλες εκκλησιές να δούμε πως στόλιζαν το δικό τους, να κεραστούμε λουκούμι και κονιάκ, να γυρίσουμε να τους δώσουμε κουράγιο, λέγοντας και καμιά φορά ψέματα, πως ο δικός μας Επιτάφιος είναι ο καλύτερος...
Και αν σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να μειώνεται, βλέπεις οι κάτοικοι έφυγαν και ήρθαν ταβέρνες, ξενοδοχεία, καφέ και μπαρ στη θέση των σπιτιών και των αποθηκών, η νοσταλγία και το δέσιμο με την ατμόσφαιρα, τη μυρωδιά της μνήμης, ξαναφέρνει τους δραπέτες ταπεινούς προσκυνητές, να βουτήξουν στα μύχια της ψυχής τους, να ψάξουν τα ξεχασμένα νοήματα της ύπαρξης τους, στην ενορία τους, στον Άγιο Νικόλα τους.
Θα μας λείψει ο Επιτάφιος μας, η κατάνυξη της εβδομάδας στο "σπίτι" μας, η Ανάσταση στην πλατεία μας, τα φωτισμένα από το κερί και την ελπίδα πρόσωπα φίλων και γνωστών...
Καλά να είμαστε του χρόνου να ξανασμίξουμε τις ημέρες αυτές... Στην ενορία μας, τον Άγιο Νικόλα...
Καλή Ανάσταση...
Prefadoros