Αρχές καλοκαιριού του 1984, μεταφέρω το Φαρμακείο μου στο κέντρο της Πρόνοιας, στην 25ης Μαρτίου, εκεί που βρίσκεται σήμερα το "Route 26", απέναντι από τον Καλλίνη και τότε τον "Τσούτση".
Ο πατέρας μου από την Πρόνοια, το πατρικό κάτω από τη Βαγγελίστρα, αν κι εγώ μεγάλωσα στον Άγιο Νικόλα, είχα γνωστούς συνομηλίκους και φίλους, από τον Πανναυπλιακό κυρίως όταν ασχολήθηκα το 1980, γιατί ως γνωστόν η καρδιά της ομάδας χτυπούσε στα εκεί καφενεία...
Η γεωγραφία της Πρόνοιας των σημείων που ενδιαφέρουν τη διήγηση, ανεβαίνοντας την 25η Μαρτίου, αριστερά μετά τις βενζίνες του Τσιμπόκα, το καφενείο του Γιάννη του Μάρκου, λίγα μέτρα πιο πάνω το καφενείο του Γιώργου Κόσκορη ή "Καμπούρη", μετά κολλητά η ταβέρνα του Απόστολου Κυπραίου ή "Μπιστόλα", λίγο πιο πέρα το καφενείο του Ασημακόπουλου και στο άλλο τετράγωνο η ταβέρνα του Καλλίνη.
Από δεξιά, το Εργατικό Κέντρο, στη γωνία ο Τζάνος, το Κρεοπωλείο Κουτελιά-Αντωνόπουλου, στην άλλη γωνία το ραφτάδικο, πολιτικό στέκι, του Μιχάλη και πιο πάνω το σφαιριστήριο του "Μπίλια".
Εκεί λοιπόν, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, όπως συνηθιζόταν σε πολλές περιοχές της πατρίδας μας, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή του Ναυπλίου, άρχιζε από τις μία με μιάμιση το μεσημέρι, ουζοσύναξη, που καμιά φορά κρατούσε μέχρι να πάω να ανοίξω το Φαρμακείο για απόγευμα, χωρίς καν να προλάβω να πάω πρώτα στο σπίτι μου.
Πριν το καφενείο του Γιάννη του Μάρκου ήταν τα γραφεία της ΒΙΕΣΚΥΡ, Βιομηχανία Ετοίμου Σκυροδέματος, των παραπάνω από φίλων μου, του Διαμαντή Γκάβα "Ρούμπη" και του Ανάργυρου Φιλίνη "Παππού", έτσι ήταν σχεδόν αδύνατο να περάσω με το αυτοκίνητο και να μη με σταματήσουν για ένα κέρασμα και όχι μόνο εμένα, όποιος γνωστός περνούσε δύσκολα απέφευγε τον πειρασμό.
Το μενού στου Μάρκου για το ούζο, ήταν το κλασσικό του Ελληνικού καφενείου, ντομάτα, τυράκι, σαλαμάκι, ελιές, κάνα φασόλι, καμιά παστή σαρδέλα, πότε πότε λίγη πηχτή...
Η παρέα όμως είχε το προνόμιο να συμμετέχουν και οι ιδιοκτήτες του κρεοπωλείου Κουτελιάς-Αντωνόπουλος, έτσι άρχισαν να έρχονται πότε από τον "Ψείρα" Κουτελιά και πότε από την "Αυγουλού" Αντωνόπουλο, γλυκαδάκια, μπόλιες, αρχιδάκια, συκωτάκια, λουκάνικα, μέχρι και παϊδάκια που τα τηγάνιζε ο Γιάννης σε ένα μικρό τηγανάκι.
Οι μόνιμοι θαμώνες της παρέας αυξήθηκαν, άρχισαν τις επισκέψεις και φίλοι που άκουγαν πόσο ωραία τα περνούσαμε, μέχρι τελικής πτώσεως πολλές φορές, και σταμάταγαν για ένα ούζο και πολύ, μα πάρα πολύ γέλιο και πειράγματα.
Ο Χρονόπουλος, ο Βαγγέλης ο Βασιλείου ή "Πάγκαλος", ο Άκης ο Καδόγλου που δούλευε στη ΒΙΕΣΚΥΡ, ο Ανδρέας ο Λυκομήτρος, ο Γλένης, ο συνάδελφος μου ο Αργύρης, ο Μήτσος ο "Κακομοίρης", εργολάβοι που ήθελαν να ρίξουν μπετά και τους έπιανε ο δόκανος, ο Γιώργος ο "Βλάχος", ο Κωστής ο Τόμπρας, ο "Καλάμης" που τη φύλαγε στο ποτό, ο Δημόπουλος, ο Αντώνης ο Νόνης ο αγιογράφος, πόσους να θυμηθώ και πόσους έχω ξεχάσει...
Το 1986 μας έφυγε ο "Ψείρας", γλύτωσε από τον καρκίνο και σκοτώθηκε με το τρίκυκλο πηγαίνοντας στο χτήμα του κάπου στη Νέα Κίο, τον τιμούσαμε μετά και με ένα για τη μνήμη του.
Από το Γιάννη το Μάρκου, μετακομίζαμε κάθε τόσο και προς τα πάνω, στου Κόσκορη ή "Καμπούρη", άλλο περιβάλλον εκεί, περισσότερο κουβέντα για ποδόσφαιρο, άλλοι μεζέδες και κυρίως το αστείρευτο χιούμορ του "Καμπούρη", ηθοποιού για Όσκαρ που εκτός από το "Καμπούρης" είχε και το "Παξινού", αμέτρητους ρόλους και συνεχείς εναλλαγές από χαρά σε λύπη, το κλάμα γινόταν γέλιο και το αντίθετο σε μηδέν χρόνο, απίθανες σκηνές, αυθόρμητες, μοναδικές.
Άλλοι θαμώνες εδώ, ο Αλέκος ο Ροδίτης, ο "Αραπίτσας", ο "Βυζής", ο Γιάννης ο "Νιάου", ο κουτσός στο αναπηρικό καρότσι, ο Κολλιόπουλος, οικοδόμοι, ηλεκτρολόγοι, ο Μπουγιώτης, ο Ταχτσίδης, οι Σπηλιωταίοι, οι Χαυταίοι, Φραντζόγλου, Αντώνης ο Δερματάς, Γεραλόπουλος, Καραβιάς, Ξυλάς, ο "Πεταλούδας" και πόσοι άλλοι...
Στου "Καμπούρη" τις Κυριακές γινόταν πανηγύρι, μετά το παιχνίδι του Πανναυπλιακού, μαζευόμαστε όλοι εκεί, τσακωμοί, αναλύσεις, πληροφορίες, παρασκήνια, με το ουίσκι να ρέει άφθονο...
Πάντως, φαίνεται ότι μας πείραζαν όλο τα τηγανιτά με το ούζο και δεν αργήσαμε να βρεθούμε στην ταβέρνα του παλιού μάγειρα "Μπιστόλα" με τα καταπληκτικά κοκκινιστά και το λεμονάτο στην κατσαρόλα, αλλά και το καλό κρασί που είχε στο βαρέλι του.
Έτσι, με εναλλαγές σε απόσταση ούτε πενήντα μέτρων, γεμίζαμε τα κενά και βρίσκαμε νόημα σε πράγματα απλά, για πολλούς ίσως αδιάφορα ή και προκλητικά, όμως αληθινά, από αυτά που η ζωή δίνει σε όλους, αρκεί να θέλουν να τα πάρουν...
Εμείς, τότε, τα πήραμε...
Prefadoros
Υ.Γ. Για τους νεότερους φίλους, το καφενείο του Γιάννη του Μάρκου είναι σήμερα το "Πηδάλιο", το καφενείο του Κόσκορη είναι το "Μέντα", πιο πάνω στην ίδια θέση το καφενείο του Ασημακόπουλο και βέβαια ο Καλλίνης πάντα στην ίδια ψηστιέρα, που έψηνε τότε ο Αγγελής, ψήνει τώρα ο φίλος μου ο Μήτσος...
Όσοι έφυγαν, ζουν στις αναμνήσεις μας, όσοι ζουν να είναι καλά και όσους ξέχασα, σε άλλη ανάρτηση ελπίζω να τους θυμηθώ...