Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Η Θεσσαλονίκη του Σεπτέμβρη πάντα κάτι δείχνει

Από τη δεκαετία του 60 η Θεσσαλονίκη το μήνα Σεπτέμβρη ήταν το κέντρο της οικονομικής και καλλιτεχνικής ζωής της χώρας, οι εξελίξεις που θα ακολουθούσαν στην Ελλάδα σημαδεύονταν τότε στη φτωχομάνα συμπρωτεύουσα.

Διεθνής Οικονομική Έκθεση, Φεστιβάλ Κινηματογράφου, Φεστιβάλ Τραγουδιού, αργότερα μετά τη Μεταπολίτευση, άρχισε σταδιακά να αποκτά και ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα με τις εξαγγελίες των οικονομικών προγραμμάτων και της οικονομικής προοπτικής από την πλευρά της εκάστοτε Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης.


Κορύφωση της πολιτικής δημοκρατικής αμεσότητας η καθιερωμένη συνέντευξη που έδινε τη δυνατότητα σε όλους τους δημοσιογράφους και σε όλα τα μέσα ενημέρωσης, να ρωτούν ότι ήθελαν κατά πρόσωπο με τον πολιτικό σε απευθείας μετάδοση από την τηλεόραση.

Τεράστια κατάκτηση, ήταν η μόνη ίσως φορά που και επαρχιακά περιφερειακά μέσα ενημέρωσης μπορούσαν να θέσουν ερωτήσεις και να πάρουν ευθείες απαντήσεις από πολιτικούς που διαφορετικά δεν μπορούν ούτε καν να πλησιάσουν.

Τα δυο τελευταία χρόνια βέβαια ο Αντώνης Σαμαράς δεν μας έκανε τη χάρη και την τιμή να δώσει την καθιερωμένη συνέντευξη, δικαίωμά του; Φυσικά και είναι αν έτσι νομίζει, δικαίωμα δικό μας να βγάλουμε συμπέρασμα ή να υποθέσουμε ότι θέλουμε, απλά πράγματα.

Βέβαια το μονόλογο τον εκφώνησε στα εγκαίνια, ήταν όμως αρκετός και ενδεικτικός.

Μια βδομάδα μετά ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε να το φχαριστιέται, γιατί όχι; Πήγε με Κυβερνητικό οικονομικό πρόγραμμα και με τον αέρα του φρέσκου που έρχεται.

Ο πανικός, οι σπασμωδικές κινήσεις τύπου ΝΕΡΙΤ, οι επιθέσεις που χάνουν το στόχο και μιλούν για ποσά και συγχρόνως γιατί δεν δίνει και άλλα σε κάποιους που ξέχασε, διαψεύσεις και όλοι οι παπαγάλοι, παπαγαλάκια, υποτακτικοί και φερέφωνα σε υπηρεσία να αλλάξουμε τις εντυπώσεις.

Να μη σας κουράζω, τα βλέπετε και πολύ περισσότερο τα καταλαβαίνετε, να θυμίσω μόνο το Σημίτη το 2003 με το τεράστιο πακέτο προσφορών στη Θεσσαλονίκη που τελικά δεν τον έσωσε και παρέδωσε στο Γιώργο και στη συνέχεια στον Κώστα, τον Καραμανλή που έπαθε το Βατερλό το 2008 και οδηγήθηκε στην παράδοση της εξουσίας ένα χρόνο μετά στο Γιώργο, το Γιώργο το 2011 που προδιέγραψε το τέλος του δυο μήνες μετά και τον Αντώνη που σήμερα το μόνο που δείχνει να κάνει είναι το πως θα παρατείνει την εξουσία του και θα αποφύγει το πολιτικό τέλος μια ώρα αρχύτερα.

Ξέρετε, είναι οδυνηρό να μπαίνεις στην πολιτική χωρίς από πριν να έχεις συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει ημερομηνία λήξης, άλλοτε σύντομη και άλλοτε μακροχρόνια, υπάρχει όμως και κάθε συνετός πολιτικός πρέπει πάντα να είναι έτοιμος για το πολιτικό τέλος.

Διαβάστε λίγο σύγχρονη πολιτική ιστορία, οι 180 το πολύ πολύ να καθυστερήσουν για λίγους μήνες την αλλαγή που έρχεται, ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος του δίδυμου Σαμαρά-Βενιζέλου.

Ο χρόνος όμως είναι αμείλικτος για τον κόσμο που έχει ξεπεράσει ή φτάνει τα όρια του και θέλει μια ώρα αρχύτερα να απαλλαγεί από τη θηλιά στο λαιμό του.

Prefadoros

Υ.Γ. Ο Αντώνης Σαμαράς επειδή είναι το απόλυτο "πολιτικό ον" και σχεδιάζει πάντα την επόμενη κίνηση, δημιουργεί τις βάσεις και προϋποθέσεις της προστασίας του από τα πυρά του πολιτικού χώρου του στο αύριο της ήττας.

Διαβάστε τις στοχευμένες παροχές που εξήγγειλε στη Θεσσαλονίκη, Ελαφρύνσεις για... γαλάζιους. Για τους φτωχούς, έχει ο Θεός. και δείτε και του Αλέξη Τσίπρα για να καταλάβετε που απευθύνεται ο καθένας.