Με αφορμή σχόλιο του φίλου Kapikia στην ανάρτηση του Prefadorou "ποιος φταίει; ποιος φταίει; ακόμα δεν έμαθες;", εδώ, που από τα στατιστικά είχε μεγάλη επισκεψιμότητα και διαβάστηκε, απρόσμενα για μένα, από πάρα πολλούς είμαι "υποχρεωμένος" να επανέλθω σε ένα θέμα που ακούμε συνέχεια και θα ακούμε περισσότερο όσο θα πηγαίνουμε προς τις εκλογές."Καλά τα λέει η Αριστερά και διαπιστώνει τις αιτίες αλλά δεν έχει πρόταση και λύσεις για διέξοδο από την κρίση".
Αυτό ακούγεται σε κάθε ευκαιρία, στη Βουλή, στις τηλεοράσεις, στις εφημερίδες, σε συζητήσεις, από έγκριτους ειδικούς, από τον καθένα που έχει μάθει να προσπερνά, όχι πάντα καλοπροαίρετα, τη σκόπελο αδυναμίας ή την επιλογή υποταγής του στο σύστημα εξουσίας που υπηρετεί.
Και ακούς την καινοφανή διαπίστωση, η Αριστερά πρέπει να έχει προτάσεις γιατί είναι πιο "ψαγμένη" και αφού δεν έχει τότε είναι οπισθοδρομική, αναχρονιστική και εκτός εποχής.
Κατ΄αρχήν από που και ως που θα πρέπει η Αριστερά να έχει λύσεις για τις παρενέργειες και τα αποτελέσματα που παράγονται από ένα σύστημα, το Καπιταλιστικό, που εξολοκλήρου και εξαρχής απορρίπτει ως άδικο και κατά των πολλών;.
Να βρουν λύσεις, υποχρεούνται, αυτοί που το πιστεύουν και το στηρίζουν, όχι βέβαια λύσεις εξαθλίωσης του λαού και ξεπουλήματος των πάντων, αλλά πως να τις βρουν όταν αυτός είναι ο στόχος του Καπιταλισμού;.
Καλείται η Αριστερά μέσω της αντισοσιαλιστικής προπαγάνδας που σαν καραμέλα "πιπιλίζουν" οι κάθε είδους αστοί ή νομίζοντες ότι είναι αστοί να απαντήσει σε κάτι που αφορά αποκλειστικά και μόνο τη λειτουργία του συστήματος του Καπιταλισμού!.
Μα η Αριστερά, και καλά κάνει, δεν έχει σκοπό και στόχο να λύσει τα προβλήματα του Καπιταλισμού, αλλά να τον ανατρέψει και να ανατρέψει έτσι και τις αιτίες των προβλημάτων που αυτός παράγει εις βάρος, πάντα, του λαού.
Αυτό που μπορεί, και κάνει, είναι με όσες δυνάμεις και όποιους τρόπους διαθέτει να αντιτάσσεται στα σχέδια και τις επιθέσεις στο εισόδημα και τα εργασιακά δικαιώματα κύρια κατά των αδυνάτων, του λαού, που επιχειρεί το διεθνές και ντόπιο Κεφάλαιο.
Ο ρόλος λοιπόν της Αριστεράς δεν είναι να βρίσκει λύσεις στα καπιταλιστικά αδιέξοδα ή στις εσωτερικές ανακατατάξεις του Κεφαλαίου αλλά η ανατροπή του και μέχρι τότε η προστασία της θέσης των εργαζομένων στην κοινωνία και ο διαρκής αγώνας για όσο γίνεται δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος και η διατήρηση του κοινωνικού κράτους.
Αυτά είναι προβλήματα της Αριστεράς και γι΄αυτό υπάρχουν και διαφορετικές προσεγγίσεις, στο πως δηλαδή καλύτερα θα γίνουν ανατροπές προς όφελος της κοινωνίας ως συνόλου, πως μπορεί να προστατευτεί το κοινωνικό σύνολο αλλά και η προσαρμογή στα νέα δεδομένα που συνεχώς παράγονται από την εξέλιξη του πολιτισμού και της τεχνολογίας.
Σε αυτούς τους στόχους και τις στρατηγικές η Αριστερά παραμένει σταθερή παρά τις κατά καιρούς καπηλείες με στημένα συνθήματα και τακτικές που δεν αντέχουν στο χρόνο και αποδεικνύουν την υπεροχή της και γι΄αυτό την ύπαρξη της, την ανάγκη τελικά της ύπαρξής της.
Άλλο είναι το ζητούμενο για τα κόμματα που εκφράζουν την Αριστερά, είναι η εμπιστοσύνη που έχει ο μέσος πολίτης που δεν είναι αστός αλλά ούτε ενταγμένος αριστερός κυρίως στην ηγεσία τους και για διαφορετικούς λόγους.
Ενώ το ταξικό του συμφέρον, ναι μην σας τρομάζει, είναι να στηρίζει την Αριστερά, στρέφεται τελικά στα αστικά κόμματα γιατί κυρίως διαφωνεί με τις ηγεσίες και τη δομή των αριστερών κομμάτων αλλά και με την μη κοινή δράση τους σε ένα μίνιμουμ συμφωνίας με ευρύτερες προεκτάσεις και στόχους.
Είναι δικαιολογημένη αυτή η στάση; θα έλεγα ως ένα βαθμό ναι.
(Στο θέμα των ημερών με το PSI+, πιστεύετε ότι είναι πρόβλημα που πρέπει να έχει απάντηση ή λύση η Αριστερά; μα είναι αποκλειστικά πρόβλημα του ποιος θα κερδίσει ή θα χάσει περισσότερα από τους τοκογλύφους μέσα στο Καπιταλιστικό σύστημα. Ο λαός απλά θα πληρώσει το λογαριασμό, έχει σημασία λίγο παραπάνω ή παρακάτω;.)