Το πόσο ανταποκρίνεται αυτό που ο καθένας λέει με το πραγματικό νόημα, λίγο ενδιαφέρει.
Αρκεί να ικανοποιηθεί η εκάστοτε σκοπιμότητα, ακόμη και από τους φασίστες αρνητές.
Έτσι με προπομπό το "ψωμί, παιδεία, ελευθερία" ο καθένας προσθέτει το επίκαιρο γεγονός και καθάρισε.
Εδώ και δυο τρία χρόνια έγινε πιο επίκαιρος ο "γιορτασμός" επειδή η Τρόικα, οι Γερμανοί, η Μέρκελ και όποιον γουστάρει προσθέτει ο κάθε κατατρεγμένος και τα κόμματα φυσικά, επιβουλεύονται τη χώρα μας και θέλουν να μας υποτάξουν και να μας υποδουλώσουν αφού πρώτα μας εξαθλιώσουν.
Και δώστου ανέκδοτα και καλαμπούρια για τους κακούς ξένους τοκογλύφους που έρχονται να μας κατασπαράξουν, αμέτρητα ανώνυμα σχόλια στα blogs για τους κακούς και προδότες πολιτικούς που ξεπουλούν τη χώρα.
Ωραία όλα αυτά, όμως καμιά σχέση με το νόημα του Πολυτεχνείου.
Το νόημα και παρακαταθήκη της γενιάς (όχι φυσικά όλης) και των νέων που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο με την κρυφή ελπίδα, που φούντωσε στην πορεία, ήταν ότι μόνο με αγώνα μπορεί να πετύχεις να αλλάξεις τα πράγματα.
Κανένας δεν θα σου χαρίσει τίποτα, ιδιαίτερα στο Καπιταλιστικό σύστημα, για όλα πρέπει να αγωνίζεσαι.
Οι νέοι του Πολυτεχνείου εξιλέωσαν έναν ολόκληρο λαό, που δυστυχώς με τραγικά λίγες εξαιρέσεις αλλά πολύ σημαντικές, δεν αντιστάθηκε στη Χούντα και βρήκε άλλοθι στα παιδιά που ξεκίνησαν το όνειρο στα αμφιθέατρα του Πολυτεχνείου, του Χημείου, της Παντείου, της Νομικής, της ΑΣΟΕΕ.
Αυτό είναι το μήνυμα, οι νέοι οφείλουν να αγωνίζονται για το καλύτερο αύριο, το δικό τους και της κοινωνίας.
Αν σήμερα έχει κάποια σημασία αυτό είναι ακριβώς το ότι οι νέοι δεν θέλουν να αγωνιστούν, οι περισσότεροι τουλάχιστον, προτιμούν να ζουν με χαρτζιλίκια ή να ζητούν διέξοδο στο εξωτερικό.
Δικαίωμά τους, όμως ας μην κατηγορούν γενικά τη γενιά του Πολυτεχνείου ότι τους έφερε στη σημερινή κατάσταση.
Επειδή πολλοί ή λίγοι εξαργύρωσαν τους αγώνες τους δεν σημαίνει ότι ακυρώνεται ο αγώνας ούτε χάνεται η αξία του.
Και οι τότε νέοι άλλωστε δεν έφταιγαν ούτε για τη Χούντα ούτε για τα παιχνίδια ντόπιων και ξένων.
Αν λοιπόν θέλουμε να διδαχτούμε κάτι από το Πολυτεχνείο, ας το κάνουμε χωρίς "γιορτούλες" και δεκάρικους χωρίς ουσία που απλά εξυμνούν τη νεολαία και τη δημοκρατία.
Και επειδή ο χρόνος αμβλύνει τις μνήμες από τα γεγονότα, το Πολυτεχνείο δεν ήταν γιορτή και πανηγυράκι, ήταν απόλυτα συνειδητή πράξη αντίστασης σε ένα ανελεύθερο καθεστώς που είχε επιβάλει με τη δύναμη των όπλων η δικτατορική εξουσία.
Αυτό, όσο και να θέλουν να το παραχαράξουν ή να το διαστρεβλώσουν, δεν μπορούν, πολύ απλά γιατί η αλήθεια είναι το καλύτερο όπλο του εαυτού της.