Κάποιοι μάλιστα λένε ότι το κάνω για να μη δυσαρεστήσω αυτούς που πιθανόν θα αγόραζαν το βιβλίο μου.
Ξέρω, τόσα χρόνια στα κοινά, ότι και να πω ή δεν πω, αυτοί θα εξακολουθήσουν να λένε τα δικά τους, οπότε μάταιος κόπος να απαντήσω και να ασχοληθώ μαζί τους.
Όμως αισθάνομαι ότι οφείλω μια απάντηση, έστω στους λίγους που φανατικά παρακολουθούν τις παρεμβάσεις μου.
Δυστυχώς αγαπητοί μου φίλοι προτιμώ να σιωπώ, τα απίθανα κωμικοτραγικά που πλέον έγιναν καθημερινότητα στην Ελλάδα και το Ναύπλιο, ξεπερνούν τη νοημοσύνη μου και την αισθητική μου.
Αδυνατώ να παρακολουθήσω τον καταστροφικό σουρεαλισμό που έχουν επιλέξει οι εξουσιαστές μας και αρνούμαι να ασκήσω έστω και κριτική σε αυτά που ούτε συμπόνοια λόγω κακομοιριάς (τους) θα μπορούσα να ανεχτώ.
Όταν ξεπουλιούνται τα πάντα, ό,τι μπορεί να έχει κανείς μέσα του αλλά και έξω του -μην το υποτιμάτε-, για να σταθεί σαν μαλάκας, νομίζοντας ότι έγινε κάτι, στις πρώτες καρέκλες του θιάσου, τότε ή γελάς ολημερίς, ή κλαις ολονυχτίς, για την κατάντια που πίστευες ότι είχε νικηθεί...
Σταματάω για να μην παρεκτραπώ...
Prefadoros