Σικάγο, Θεσσαλονίκη, Καισαριανή... Σύμβολα...
Πρωτομαγιά, της ζωής, της φύσης, της αναγέννησης, του καρπίσματος, χρώματα, αρώματα παντού...
Μια τέτοια μέρα θα έφευγε ο Αλέκος, αυτή του ταίριαζε...
Αλέκος Παναγούλης, ψευδώνυμο «Ανίκητος», πραγματικά ανίκητος.
Καταδίκες σε θάνατο, βασανιστήρια που δεν τα χωρά η ανθρώπινη φαντασία, απομονώσεις, κελιά χτιστοί τάφοι, αποδράσεις, και πάλι από την αρχή... Άντεξε, έγινε σύμβολο, πάνω του, στο αίμα του, στο σακατεμένο κορμί του ακούμπησαν και άλλοι ήρωες και πολλοί φοβισμένοι ξέπλυναν τη ντροπή τους.
Έτσι γίνεται πάντα, οι λίγοι, ο ένας, προχωρούν και ανοίγουν δρόμους, οι άλλοι ακολουθούν και όχι πάντα...
Έχουν μεγαλύτερη αξία οι αγώνες του Αλέκου, γιατί μετά τη μεταπολίτευση, δεν εξαργύρωσε στα κόμματα εξουσίας και σε συμφέροντα αυτούς τους αγώνες, ακολούθησε το δικό του δρόμο, κρατώντας αποστάσεις από ιδεολογίες και πολιτικές που δεν του ταίριαζαν, που ήταν αντίθετος.
Γι' αυτό και όσο περνούν τα χρόνια, από την Πρωτομαγιά του 1976 που έφυγε σε εκείνο το περίεργο τροχαίο, όλο και λιγότερο τον θυμούνται τα κόμματα και οι πολιτικοί μας, αλλά και ο λαός δεν πάει πίσω.
Η ιστορία του Αλέκου Παναγούλη και η θρυλική ζωή του γνωστά, εκείνος έκανε το χρέος του, εμείς φτάνει να τον θυμόμαστε... Έστω και μέσα από τα ποιήματα του:
"Ζωντάνεψα τους τοίχους
φωνή τους έδωσα
πιο φιλική να γίνουν συντροφιά.
Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν
να μάθουνε που βρήκα την μπογιά.
Οι τοίχοι του κελιού
το μυστικό το κράτησαν
κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού
Όμως μπογιά δεν βρήκαν
Γιατί στιγμή δεν σκέφτηκαν
στις φλέβες μου να ψάξουν"
Prefadoros
Χιλιάδες Αθηναίοι τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία με την κραυγή: "ΖΕΙ"
