Άλλωστε, φρόντισε και ο ίδιος με την πολιτική του να τροφοδοτεί τα μέσα, τουλάχιστον εδώ και δυο μήνες.
Γνωστό το παιχνίδι, το γνωρίζουμε, το έχουμε ξαναδεί κάμποσες φορές και εύκολα προβλέψιμο το τέλος.
Να θυμηθούμε τη ΔΗΑΝΑ του Κωστή Στεφανόπουλου; Την Πολιτική Άνοιξη του Σαμαρά; Το ΔΗΚΙ του Τσοβόλα; Τον ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη; Την ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη; Τους ΑΝΕΛ του Καμένου που είναι στα τελειώματα;
Στις πρώτες και μέχρι το πολύ τις δεύτερες εκλογές είσοδος στη Βουλή με αξιοπρεπή ποσοστά και μετά η διάλυση.
Είναι απλό το γιατί, όταν ούτε κάτι νέο φέρνεις, μια καινούργια πρόταση, ούτε εκφράζεις κοινωνικά στρώματα που έχουν ήδη τον εκπρόσωπό τους, που τον εμπιστεύονται, τότε η όποια λάμψη και προσδοκία έχει και σύντομη ημερομηνία λήξης.
Δεν μπορείς να ελπίζεις στο συναίσθημα, στην πίκρα ή την απογοήτευση μερίδας πολιτών, που αισθάνονται προδομένοι από την ηγεσία του κόμματος που υποστηρίζουν, γιατί και αυτά έχουν ημερομηνία λήξης, έστω και μετά τη δοκιμή.
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης λοιπόν, μας ζητά να τον εμπιστευτούμε για να μας απαλλάξει από τα Μνημόνια και προσπαθεί να μας πείσει ότι μπορεί προβάλλοντας, έξυπνα, την αντιμνημονιακή του συνέπεια και αφήνοντας, πάλι έξυπνα και σκόπιμα, το τελικό αποτέλεσμα της πρότασής του, να μπορεί να διαβαστεί διαφορετικά από τον καθένα.
Θα πει κάποιος ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ το ίδιο έκανε στις εκλογές του Ιανουαρίου.
Κάποια στοιχεία είναι κοινά, όμως, ο λαός πήγε τον ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση μετά τα πέντε χρόνια της καταστροφής, ακούμπησε την ελπίδα του κόσμος που έχασε βίαια το επίπεδο ζωής του, που πρώτα την είχε αποθέσει κάπου αλλού και τον πρόδωσαν, και είδε ότι τουλάχιστον αυτή η Κυβέρνηση προσπάθησε να αλλάξει την κατάσταση, παρά τα λάθη και το τελικό αποτέλεσμα.
Σαν παλιοί Αριστεροί. οι σύντροφοι του Λαφαζάνη, γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι ταξικές αντιθέσεις εκφράζονται στα κόμματα, το περιτύλιγμα, τα ονόματα και οι τακτικισμοί, μικρή σημασία έχουν.
Όταν υπάρχει ο γνήσιος εκφραστής και της τάξης αλλά και της πολιτικής πρότασης κατά των Μνημονίων και της κατάργησης των αιτίων που φέρνουν τα Μνημόνια, όταν αυτή η καθαρή πρόταση έχει κατατεθεί και παραμένει αναλλοίωτη εδώ και είκοσι χρόνια, όταν αυτή την πρόταση υπερασπίζεται σταθερά, παρά τις ιδιομορφίες και τις ενστάσεις που μπορεί να έχει κάποιος για τον τρόπο, το ΚΚΕ, τότε κάθε τι το "ιμιτασιόν" -ας μου επιτραπεί η έκφραση, χωρίς διάθεση χλευασμού- είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
Θα πρέπει να μας πείσει για πολλά και κυρίως ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, αν θέλει να τον εμπιστευτούμε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.
Ως τότε, ας ζήσει και αυτός το μύθο του, όπως και τόσοι άλλοι στο παρελθόν.
Prefadoros
Υ.Γ. Όσο για το τηλεοπτικό show, θα συνεχιστεί με πρωτοβουλίες και προσχωρήσεις που καμιά έκπληξη δεν αποτελούν, απλά παλαιά κόλπα σε νέα συσκευασία, στα κανάλια των...
Τον έστειλε αδιάβαστο και ο σύντροφος Κουτσούμπας, «τα σίκουελ είναι χειρότερα από τις πρώτες ταινίες», για να μην υπάρχουν αυταπάτες.