Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος λαός στον πλανήτη που τόσο εύκολα πάει από τα ωσαννά στα αναθέματα, ξέρω όμως ότι είναι άδικο και επικίνδυνο να φορτώνονται όλα σε μια Κυβέρνηση επτά μηνών, που τουλάχιστον πάλεψε μέχρι τέλους για να πετύχει ότι καλύτερο μπορούσε, με τις όποιες αστοχίες που όλοι γνωρίζουμε.
Μπορεί με τα νταούλια, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και τα Μνημόνια να μην τα κατάφερε, όπως τουλάχιστον θα ήθελε, όμως κατάφερε δυο πολύ σημαντικά πράγματα και καθόλου αμελητέα, από τις προεκλογικές προτάσεις και πολιτικές που είχε σαν βάση.
Την ανάγκη διαγραφής ή αναδιάρθρωσης του μη βιώσιμου χρέους και την αλλαγή των κανόνων που ρυθμίζουν τις ισορροπίες της Ευρωζώνης ώστε αυτή να έχει σταθερότητα και να εξασφαλίζει ένα ανεκτό επίπεδο ζωής για όλους.
Δεν έχουν άμεσο αντίκτυπο και αποτέλεσμα, όμως η συζήτηση ξεκίνησε, η βιωσιμότητα του Ελληνικού χρέους μπαίνει παντού πρώτη στην ατζέντα και οι αλλαγές που χρειάζονται να γίνουν στον κεντρικό πυρήνα της Ευρώπης, την Ευρωζώνη, ήδη προβάλλονται από πολλούς σαν αναγκαιότητα για το μέλλον της και την ίδια την ύπαρξη της.
Θα μου πεις, ποιος να κάτσει να τα σκεφτεί αυτά, ποιος να δει την πολιτική σαν μια διαρκή πάλη για να βελτιώσεις τη ζωή σου; Το σήμερα έχει σημασία, το άμεσο, αύριο ποιος ζει ποιος πεθαίνει.
Δυστυχώς αυτή είναι η φιλοσοφία του Έλληνα, άμα δε προσθέσεις τη συνειδητή αμνησία και το κόλλημα πολλών, με τα πρόσωπα και τα κόμματα, τότε δεν είναι δύσκολο να βγάλεις και το συμπέρασμα για το πως θα ψηφίσει στις εκλογές.
Μετά, πάλι θα γκρινιάζει και θα ψάχνει νέους αποδιοπομπαίους τράγους, που όμως λιγοστεύουν.
Και επειδή λιγοστεύουν οι παλιοί, θα φτιάξει καινούργιους, για να έχει να φορτώνει το βάρος που αρνείται να σηκώσει ο ίδιος.
Υπάρχει κανείς που αμφιβάλει;
Prefadoros