Κοινή διαπίστωση, σχεδόν όλων, η φτώχεια του πολιτικού και δημοσιογραφικού συστήματος της χώρας.
Στημένες και προετοιμασμένες ερωτήσεις, στημένες και προετοιμασμένες απαντήσεις, καμιά ελεύθερη ερώτηση και καμιά απάντηση πέρα από αυτές που είχαν γράψει, εκ των προτέρων, οι υποτιθέμενοι ειδικοί.
Κανείς δεν μας είπε κάτι καινούργιο, κάτι που να μας κάνει αισιόδοξους, κάτι που θα μπορούσε να δώσει λύσεις στα προβλήματα, κάτι που θα μας έδινε κουράγιο και γιατί όχι, πίστη, ότι μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο.
Σκέφτεστε, στη θέση των πολιτικών αρχηγών και των διάσημων δημοσιογράφων, να βρίσκονταν, ένας επιχειρηματίας από αυτούς που δεν έχουν σχέση με το κράτος, ένα αγρότης, ένας υπάλληλος του ιδιωτικού τομέα, ένας του δημοσίου, ένας εκπρόσωπος των ΑΜΕΑ, ένας φοιτητής, ένας άνεργος, μια κακοποιημένη γυναίκα, ένας νέος επιστήμονας από αυτούς που φεύγουν, ένας νοσηλευτής, ένας πυροσβέστης, ένας ηθοποιός, ένας ψιλικατζής, ένας ελεύθερος επαγγελματίας, πόσο πιο ενδιαφέρουσα και κατατοπιστική θα ήταν η συζήτηση;
Αρνούμαι να δεχτώ ότι αυτό που είδα χτες, εκπροσωπεί εμένα και τη χώρα μου.
Ξεπερνώ το τετριμμένο, και φτηνό άλλοθι, "οι λαοί έχουν τους πολιτικούς που τους αξίζουν", το θεωρώ παγίδα και αποφυγή της ευθύνης, του πολιτικού και κυρίως του πολίτη.
Της ευθύνης, που τώρα χρειάζεται όσο ίσως ελάχιστες φορές στην ιστορία μας, να την αναλάβουμε, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, να τελειώσουμε με το παλιό, το φθαρμένο, το στείρο, αυτό που είναι ήδη νεκρό.
Αν συνεχίσουμε να ελπίζουμε στις ανύπαρκτες πολιτικές, δημοσιογραφικές, οικονομικές, πνευματικές και όποιες άλλες ηγεσίες του τόπου μας και όχι στις δικές μας δυνάμεις, τότε η τύχη μας είναι προδιαγεγραμμένη.
Τα χειρότερα είναι μπροστά...
Prefadoros