Ο Αντώνης Σαμαράς έφυγε από τη Νέα Δημοκρατία όχι τον Απρίλιο του 1992 - όταν εκδιώχθηκε από τον Μητσοτάκη από Υπουργός Εξωτερικών με επιθυμία του Κωνσταντίνου Καραμανλή και συμφωνία του Ανδρέα Παπανδρέου - ή την άνοιξη του 1993, αλλά το Νοέμβριο του 1992 καταγγέλλοντας τη ΝΔ ότι είναι ένα γερασμένο και φθαρμένο κόμμα που θα έπρεπε να διαλυθεί, όπως άλλωστε και το ΠΑΣΟΚ, και στη θέση του να δημιουργηθεί ένα νέο, απαλλαγμένο από τις παθογένειες της Μεταπολίτευσης.
Αυτό το έκανε πράξη στις 30 Ιουνίου 1993 όταν ίδρυσε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ.
Τα γράφω τώρα που φουντώνουν οι πιέσεις προς τον Αντώνη Σαμαρά από το χρεοκοπημένο οικονομικοπολιτικό και εκδοτικό σύστημα που βλέπει στο πρόσωπό του τη μοναδική λύση, όπως νομίζουν, για να καταφέρουν να σταθούν και να ξεπεράσουν την δική τους κατάρρευση.
Το κατεστημένο που μέχρι πριν λίγο απαξίωνε το Σαμαρά, γνωστοί οι χαρακτηρισμοί και οι κριτικές, στηρίζει τις ελπίδες του πάνω του μετά την ισοπέδωση Βενιζέλου και ΠΑΣΟΚ, την "ρηχή" δύναμη της ΔΗΜΑΡ, την συνεχή άνοδο της Χρυσής Αυγής και τη διαρκή βελτίωση του ΣΥΡΙΖΑ.
Με όλα τα χαρτιά του αστικού συστήματος καμμένα, με δύσκολα μέτρα που πρώτα πρέπει να ψηφιστούν και μετά να εφαρμοστούν, με βουβή καταπίεση και φτώχεια σε μεγάλα τμήματα πληθυσμού, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να οδηγήσουν σε λαϊκές εκρήξεις, τα περιθώρια ελιγμών μάλλον μοιάζουν ανύπαρκτα.
Σχεδιάζουν λοιπόν επί χάρτου, ανασχηματισμό μετά την ψήφιση των μέτρων, πρόωρες εκλογές με τα χρήματα που θα πάρουμε από τη δόση και ανάλογα με τις δημοσκοπήσεις δημιουργία νέου κόμματος με επικεφαλής τον Αντώνη Σαμαρά.
Το κακό, να ήταν μόνο αυτό, για τους εμπνευστές τέτοιων σχεδίων είναι ότι αντιμετωπίζουν παντελή έλλειψη αξιόπιστων και αξιοπρεπών προσώπων που θα μπορούσαν να πλαισιώσουν τον Αντώνη Σαμαρά.
Με φθαρμένα υλικά πως να φτιάξεις κάτι καινούργιο και ελκυστικό; στην απελπισία τους, σε απελπισία βρίσκονται, θα το επιχειρήσουν.
Το μπαλάκι βρίσκεται στα χέρια του Αντώνη Σαμαρά, καλώς ή κακώς η ζωή τα έφερε να είναι αυτός που θα μοιράσει την τράπουλα σ΄αυτό το γύρω.
Προσωπικά πιστεύω ότι αν δεν υπάρξει κάτι τυχαίο ή απρόοπτο, που θα ανατρέψει τα δεδομένα, ο Αντώνης Σαμαράς θα εξακολουθήσει να επιζητεί και να δέχεται τη στήριξη των δύο κομμάτων με κάποιες αλλαγές σε πρόσωπα που εμφανώς δεν κάνουν.
Όσο για πρόωρες εκλογές ούτε λόγος, αυτή η κυβέρνηση θα πάει όσο μακρυά μπορεί και όσο θα τις επιτρέψουν οι αντιδράσεις εκτός, και κυρίως εντός Βουλής.
Άλλωστε ο Σαμαράς δεν είναι κανένα κορόιδο, υπάρχει και το παράδειγμα του Γιώργου με το δημοψήφισμα, ξέρει ότι με αυτά τα πράγματα δεν παίζουν, ακόμα και αν σε αφήσουν οι ξένοι προστάτες μας.
Πάντως αυτά που είπε απόψε στη Ρουμανία στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος ελπίζω να τα είπε μόνο για να μας εμπιστευτούν οι φίλοι μας Ευρωπαίοι, αν τα εννοεί, έχουμε πρόβλημα:
"Εκπροσωπώ εδώ τη χώρα που πολλοί θεωρούν τον “πιο αδύναμο κρίκο” της Ένωσής μας σήμερα – ή τουλάχιστον, μέχρι πολύ πρόσφατα…
Αλλά είμαι εδώ για να σας πω ότι η Ελλάδα τώρα αλλάζει αυτή την εικόνα, αλλά και την τύχη της. Από σύμβολο ενός αποτυχημένου πολιτικού συστήματος, γίνεται σύμβολο μιας θεαματικής επιστροφής. Από μια οικονομία σε μια βαθιά και μακροχρόνια ύφεση μετασχηματίζεται σε μια οικονομία που αλλάζει δομικά και ριζικά σε όλες τις πτυχές της. Από ένα πρόγραμμα που απέτυχε, σε ένα πρόγραμμα που επανέρχεται σε τροχιά. Από μια σύγχρονη τραγωδία, η Ελλάδα μεταμορφώνεται ήδη – μπορώ να σας διαβεβαιώσω– σε μια ιστορία επιτυχίας.
Από μια ‘’χαμένη υπόθεση’’ για μερικούς, σε ένα ελπιδοφόρο σύμβολο για πολλούς..."