Είναι γεγονός ότι το 27% του Ιουνίου ερμηνεύτηκε λάθος από την καθοδήγηση του ΣΥΡΙΖΑ, πίστεψε ότι και με τη στήριξη άλλων δυνάμεων, ποιών άραγε; θα μπορούσε να ανατρέψει τη Μνημονιακή κατεύθυνση που με κόπο και θυσία, ακόμη και του Γιώργου Παπανδρέου, είχε χτίσει η ξένη και ντόπια ολιγαρχία του πλούτου και όλοι οι συνοδοιπόροι τους.
Πίστεψε ότι σχετικά εύκολα θα γίνει πλειοψηφικό ρεύμα που θα σαρώσει Μνημόνια και κόμματα που τα ψήφισαν.
Έχει τη δικαιολογία, ότι αλίμονο αν ένα Αριστερό κόμμα δεν πιστεύει και δεν εμπιστεύεται το λαό ώστε να πετύχει τους στόχους του.
Μπορεί στο λαό να φώλιασαν όλα αυτά που λέμε τρία χρόνια τώρα, αγανάκτηση, θυμός, φόβος, αντίδραση, μπορεί να αισθάνεται ο λαός την ανεργία, την καταπίεση, τη φτώχεια, την ανασφάλεια για το αύριο, όμως υπάρχουν ακόμα μεγάλα στρώματα που είτε δεν μπορούν να αποκοπούν από κομματικούς μηχανισμούς, είτε δεν μπορούν να εμπιστευτούν αυτούς που μέχρι χτες τους θεωρούσαν αντιπάλους και ακόμη, δεν πιστεύουν ότι αυτοί μπορούν να τους βοηθήσουν να βγουν από την κρίση.
Αυτοί οι πολίτες είναι οι περισσότεροι και οι δυσκολότεροι στο να τους πείσεις.
Αν δεν έχεις συγκροτημένη πρόταση και απλό, κατανοητό, ρεαλιστικό πρόγραμμα σε Αριστερή κατεύθυνση με ιδέες και καινοτομίες που μόνο η Αριστερή σκέψη γεννούν, τότε δεν θα κερδίσεις ποτέ τον απλό, λεγόμενο άνθρωπο, όσο και αν μας απωθεί ο χαρακτηρισμός.
Ποια είναι η Αριστερή κατεύθυνση; μα πρώτα πρώτα η κοινωνική συνοχή που διασφαλίζεται με τις στοιχειώδεις, έστω εδώ που τις φτάσανε, παροχές στην υγεία, την παιδεία, την ασφάλιση, τον πολιτισμό, μισθούς και συντάξεις που να εξασφαλίζουν αξιοπρεπή διαβίωση, δικαιοσύνη και αξιοκρατία, όχι βέβαια στα λόγια, ΠΑΤΑΞΗ της φοροδιαφυγής και κυρίως της εισφοροδιαφυγής, ανάπτυξη βασισμένη στις εθνικές δημόσιες επενδύσεις, έτσι κι αλλιώς ιδιωτικές δεν υπάρχουν, εκμετάλλευση και όχι ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας και επιχειρήσεων.
Αυτά σε γενικές γραμμές, από κει και πέρα η επιμήκυνση, το μικρότερο επιτόκιο και αν μπορούμε κάποια διαγραφή του χρέους είναι οι μόνες ρεαλιστικές πλέον προτάσεις.
Ας μη γελιόμαστε, δυστυχώς μας έχουν δέσει χειροπόδαρα, μόνο με μια ισχυρή λαϊκή βούληση και ηγεσία που μπορεί να λέει και όχι έχουμε ελπίδα ανάκαμψης σε ανθρώπινη βάση.
Υπάρχει και ο άλλος δρόμος, έξω από την ΕΕ και τις συμμαχίες των μονοπωλίων και των ισχυρών, οι ενώσεις των λαών αποδείχτηκαν ουτοπίες, η ευημερία της παγκοσμιοποίησης φενάκη.
Δεν φοβάμαι να πω ότι συντάσσομαι με αυτή τη λογική, όμως φοβάμαι μήπως έτσι οδηγηθούμε σε καθεστώς Βόρειας Κορέας.
Μοιάζει πολύ δύσκολος, σχεδόν αδιάβατος για την ώρα, δρόμος. Αν τον χάσουμε στην πορεία, χαθήκαμε.
Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το στοίχημα για το ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να αλλοτριωθεί και να γίνει ένας ακόμα διαχειριστής του συστήματος, να κατορθώσει μέσα σε ένα σκληρό περιβάλλον, που ήδη έχει διαμορφωθεί, να αναπτύξει και να επιβάλλει τη λαϊκή εξουσία με όπλο τη λαϊκή στήριξη και στόχο μια κοινωνία ελεύθερη και δίκαιη, προς όλους, μια κοινωνία αλληλεγγύης και όχι ελεημοσύνης.
Κατά τα άλλα, οι πολιτικές συμπεριφορές και αναγκαιότητες λόγω της λειτουργίας σε περιβάλλον διαμορφωμένου δικαίου δεν με φοβίζουν, οι μόνοι που φοβούνται, και γι΄αυτό σκούζουνε είναι όσοι βλέπουν το ΣΥΡΙΖΑ να αποκτά οντότητα που μέχρι πριν ένα χρόνο ούτε που φαντάζονταν.
Αυτό μάλλον είναι καλό.
Prefadoros