Δεν είναι μόνο οι κρίσιμες στιγμές, είναι η γενική παράκρουση, λες και ξαφνικά απελευθερώθηκε ότι έκρυβε ο καθένας μέσα του και κατέκλυσε το σύμπαν που μας περιβάλει.
Άρχισα να φοβάμαι όχι τόσο τον Αρμαγεδδώνα που μας έπεσε στο κεφάλι, αυτά που ακούω φοβάμαι.
Άλλοι προδόθηκαν άλλοι δικαιώθηκαν, άλλοι μας τα έλεγαν, άλλοι χαίρονται για την υπογραφή, άλλοι λυπούνται, άλλοι κάνουν χιούμορ και άλλοι απειλούν, οι κυρίως υπεύθυνοι αποτινάζουν από πάνω τους τις όποιες ευθύνες, κάτι σαν λέπρα, απαρνιούνται αυτά που έκαναν ή δεν έκαναν, σκέφτονται και μας παρακινούν ήδη σε νέες επαναστάσεις, οι άλλοι χαμογελάνε γιατί πιστεύουν πως γλίτωσαν οριστικά, άσε που μπαίνουν ξανά στο κόλπο, το χειρότερο ότι όλοι αυτοί και αμέτρητοι άλλοι ξεχύθηκαν στα κανάλια και το διαδίκτυο λέγοντας ή γράφοντας ότι τους έρθει προκειμένου να επιβεβαιώσουν τον απύθμενο εγωισμό τους και να υπερασπιστούν τα συμφέροντα τους.
Εγώ ένα ξέρω και ένα έχω να πω, σέβομαι την όποια άποψη και απόφαση του καθενός, σέβομαι τις ευαισθησίες και τα συνειδησιακά, ιδεολογικά ή όποια άλλα όρια του, όμως όλα αυτά έχουν αξία όταν αυτούς που έδιωξε ο λαός από την πόρτα, γιατί τον κατέστρεψαν, δεν θα τους αφήσεις να μπουν ξανά από το παράθυρο.
Ο αγώνας είναι διαρκής, η Αριστερά μόλις που πάει να σταθεί στα πόδια της, έχουμε πολλά ΟΧΙ να πούμε ακόμα...
Τα χρωστάμε στο λαό και την πατρίδα.
Prefadoros
Υ.Γ. Χάσαμε, όμως δεν μας νίκησαν...