Είναι τόσα πολλά και αντιφατικά αυτά που ακούμε που φτάνουμε σε καταστάσεις αλλοφροσύνης.
Όταν κάποιοι έλεγαν, στο ξεκίνημα της κρίσης, ότι θα γίνουμε πειραματόζωα μάλλον είχαν δίκιο.
Είναι δυνατόν ένας Λαός και μια χώρα να ζουν κάτω από τέτοιες συνθήκες; πόσο να αντέξουν και πως να ξεπεράσουν τους φόβους για τα χειρότερα;
Τα χειρότερα που κανένας δεν ξέρει ποια είναι, κανένας δεν μπορεί να υπολογίσει και κανένας δεν βρίσκει μια πιθανή έστω λύση.
Κάθε μέρα ξυπνάμε και ακούμε για νέα μέτρα που θα προστεθούν στα χθεσινά που ήδη δεν φτάνουν.
Για πόσο διάστημα μπορεί να συνεχιστεί αυτό χωρίς να φτάσουμε σε παράκρουση;
Χίλιες φορές να μας πουν ότι δεν υπάρχει μισθός στο τέλος του μηνός και βολέψτε τα παρά αυτό το μαρτύριο.
Θέλω να πω ότι ακόμα χειρότερο από την εξαθλίωση, που ήδη εξαπλώνεται σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού, είναι αυτό το κλίμα που διαπερνά όλους μας, του φόβου, που έχει σαν αποτέλεσμα τη μετατροπή μας σε απλούς ζώντες οργανισμούς (ζόμπι) που αφαιρεί από μέσα μας όλα τα στοιχεία κάθε ανθρώπινης λειτουργίας, σκέψης, δράσης, λογικής, ελευθερίας.
Αν αυτός ήταν ο σκοπός, πέρα από τα δανεικά, σε αυτή τη φάση κερδίζουν.
Η τελική μάχη που θα κρίνει και το αποτέλεσμα πιστεύω ότι θα δοθεί σύντομα και το κόστος θα είναι και μεγάλο και σκληρό.