Απολαμβάνοντας για μια εικοσαετία της εκτίμησης του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της Αργολίδας, ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων, η κυρία Έλσα Παπαδημητρίου δεν ανταπέδωσε τελικά ούτε κατ΄ελάχιστο αυτή την εκτίμηση που για την ίδια ήταν μετατροπή σε μια καλοπληρωμένη γεμάτη ταξίδια και τιμές προσωπική ζωή, που μπορεί να την άξιζε σαν προσωπικότητα, αλλά την έκανε πράξη με την ψήφο των συμπολιτών της.
Και εδώ είναι που ο Prefadoros γίνεται σκληρός, πέρασαν πολλοί πολιτικοί από τον τόπο μας αλλά δεν είχαν αντικειμενικά τις δυνατότητες της κυρίας Παπαδημητρίου και γι΄αυτό πέρασαν γρήγορα στη λήθη, η κυρία Παπαδημητρίου όμως τι τελικά πρόσφερε στον τόπο και τους πολίτες του σύμφωνα με τα προσόντα της;
Τίποτα, εκτός από κάποιες τακτοποιήσεις αιτημάτων ψηφοφόρων που ούτως ή άλλως όλοι οι πολιτικοί κάνουν.
Κάτι σημαντικό; κάτι ουσιαστικό; είκοσι χρόνια στην πολιτική είναι τεράστιος χρόνος για δικαιολογίες.
Θέλετε να σας πω γιατί τελικά θα την θυμόμαστε σαν Βουλευτή Αργολίδας;
Για το λυσσαλέο πόλεμο στο Νομάρχη του κόμματός της Δημήτρη Σαραβάκο (τον καλύτερο, όπως αποδείχτηκε, αιρετό Νομάρχη με διαφορά από Σαλεσιώτη και Σωτηρόπουλο) που τον οδήγησε σε ήττα από τον Σαλεσιώτη για λίγες ψήφους, τη στήριξη στον Κώστα Χαραμή όταν αντίπαλος ήταν ο Γιώργος Τσούρνος για τη Δημαρχία Ναυπλίου τον οποίο μετά άδειασε για να πάει με τον Αναγνωσταρά τον οποίο και αυτόν άδειασε στη συνέχεια.
Εγώ αυτά θα θυμάμαι καθώς επίσης και τη σταθερή της αφοσίωση στις οικογένειες Μητσοτάκη και Παπαδρέου.
Τελικά απεδείχθη μικρή πολιτικός αφού δεν είχε το θάρρος να εμφανιστεί στο Λαό που τόσα χρόνια την ψήφιζε, το Λαό της Αργολίδας, και να εξηγήσει γιατί ψήφισε το μεσοπρόθεσμο και γιατί ακολούθησε το "δρόμο της συνείδησης" που προφανώς ήταν άλλος από τη συνείδηση των ψηφοφόρων της.
Προτίμησε τη σιωπή, αυτήν που θα εισπράξει από την ιστορία, μαζί με τη λήθη.
Στη ζωή τελικά εισπράττεις αυτό που πραγματικά αξίζεις.