Μη με ρωτάτε πότε και τις παρέες, εδώ δεν ρώτησα ποτέ, αν και σχεδόν κάθε βράδυ για χρόνια ήμουν εκεί, γιατί έδωσαν αυτό το όνομα και τι σημαίνει.
Προτιμούσα να μου σερβίρει στη μπάρα το Bell΄s μου ο Νίκος ο Ντόκος, τον χάσαμε φέτος, χαϊδεύοντας και "ισιώνοντας" το μουστάκι του και λέγοντας κάποια φιλοσοφία για γυναίκες ή για τη ζωή, από το να τον ρωτήσω το πιο απλό και πεζό, πόθεν το όνομα San Rocco;
Αφού λοιπόν δεν έμαθα εδώ και τριάντα, και βάλε, αλλά και τα επόμενα χρόνια, googlάρισα σήμερα τη λέξη, μήπως βρω και καμιά φωτογραφία, και τι να δω.
Άγιοι, εστιατόρια, ξενοδοχεία, Λιμάνια, αρχοντικά και πάει λέγοντας, μόνο για το "Rocco" μας τίποτα.
Τι στο καλό να είχε στο μυαλό του ο Νικόλας, σάμπως θα ξέρει σίγουρα και ο αδελφός του ο Γιάννης;
Πιο κοντά μου μοιάζει το γνωστό θέρετρο και διάσημη Μαρίνα στην Ιταλία, βάζω και φωτογραφία αφού δεν βρήκα άλλη.
Ας είναι, ξεφύγαμε, σ΄αυτό λοιπόν το μαγαζί στην παραλία του Ναυπλίου που για περισσότερο από δυο δεκαετίες φιλοξένησε όλους τους ξενύχτηδες, τους καλοπότες, τους καλοφαγάδες, σε αυτό το μαγαζί που πέρασαν άσημοι και διάσημοι όλοι έφευγαν παίρνοντας και μιαν ανάμνηση μαζί τους.
Βλέπεις ο Νίκος ο Ντόκος αλλά και μετά ο πασίγνωστος "Τακής" ο Κούτρας, κάτι θα είχαν δώσει στον καθένα για να θυμάται το πέρασμά του από εκεί.
Το καλοκαίρι ήταν όμορφα στην πλατεία, με τον δρόμο να κόβει την επαφή με το μαγαζί, στην προ Τσούρνου εποχή.
Όμως το χειμώνα, το ζεστό ξύλινο παντού San Rocco, σου έδινε την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε κάποιο κοσμοπολίτικο "Σαλέ" μέσα στα χιόνια.
Παραμονή Χριστουγέννων, τα κεριά άναβαν, φωτεινές ανταύγειες, αντανακλάσεις από τα φίνα στολίδια στην πόρτα, τα παράθυρα και τους τοίχους, οσμές από την κουζίνα που σε ετοίμαζαν για την πανδαισία γεύσεων που θα ακολουθούσε, καλοντυμένοι θαμώνες, οι περισσότεροι γνωστοί, ο Νικόλας ήδη "έτοιμος", και συ, και γω, εμείς που βρεθήκαμε, απλά τυχεροί απολαμβάνοντας το πρώτο συνοδεία εξαίσιας μουσικής.
Όταν τα πάντα γέμιζαν, αφηνόμαστε στη μαγεία της βραδιάς.
Πιο πέρα, καμιά διακοσαριά μέτρα, το Yacht Club, αν θέλετε το πιστεύετε, ούτε και τον Κώστα τον Ψωμαδάκη ρώτησα ποτέ για το όνομα, το πρώτο Restaurant-Cafe-Bar του Ναυπλίου.
Πιο χαλαρή ατμόσφαιρα, φαγάδικο και γερό ποτάδικο, το άλλο στέκι της νυχτερινής πόλης και όλης της περιοχής.
Κυρίαρχο μαγαζί για χρόνια, το κέφι ήταν το χαρακτηριστικό του, τι να πρωτοθυμηθώ από πρόσωπα και καταστάσεις.
Σχολείο για πολλούς, και μετέπειτα επαγγελματίες, έμαθε τον κόσμο τι θα πει κοκτέιλ, εκεί οι περισσότεροι δοκίμασαν ουίσκι και άλλα "σκληρά" ποτά.
Ο "Γένιας", έτσι έλεγε ο Πανάγος τον Κώστα τον Ψωμαδάκη, φερμένος όπως μας έλεγε από τα μπαρ σε κρουαζιέρες στην Αμερική, μιλώντας σχεδόν ότι γλώσσα κυκλοφορεί, χωρίς υπερβολή πρόσφερε ένα μοναδικό είδος διασκέδασης αλλά και συναναστροφής, είναι δύσκολο να το εξηγήσω, στην πόλη μας.
Γλέντια ατέλειωτα, σούρες που τα σημερινά "ντίρλα" μοιάζουν χαμομήλι.
Τι τη θέλουμε αυτή την κουβέντα, πως φτάσαμε εδώ ρε παιδιά;
Μη με σιχτιρίσετε, αν κάποιος έχει φωτογραφίες ας μου στείλει.
Μπορεί και να συνεχίσω, δεν ξέρω, μελαγχολώ αλλά και μ΄αρέσει.
Το χρωστάω και σ΄αυτούς που με τίμησαν και πέρασα καλά μαζί τους.
Όταν λέω ότι, "τελικά μόνο οι ανθρώπινες σχέσεις αξίζουν στη ζωή", μη με κοροϊδεύετε.
Καλά να περάσετε.
Prefadoros