Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ και ας απαντηθεί από τον καθένα το ερώτημα.
Όμως κάπου τα πράγματα έχουν παρεξηγηθεί από όλους, ο Prefadoros απλά θα πει τη γνώμη του, όπως κάνει για όλα τα ζητήματα που θέλει να θίξει και πιστεύει ότι ενδιαφέρουν.
Να το πάρουμε από την αρχή, η όχι απλά οικονομική κρίση, αλλά εξαθλίωση, που ισοπέδωσε από το 2010 τη χώρα μας πως αντιμετωπίζεται από τους πολίτες της;
Η συντριπτική πλειοψηφία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αντέδρασε και αντιδρά, κατέβηκε σε πορείες και διαδηλώσεις, προσάρμοσε τις ανάγκες της και προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση με στωικότητα και επιστρατεύοντας κάθε εφεδρεία για να μπορέσει να επιβιώσει, προσμένοντας, βάσιμα ή όχι, ένα καλύτερο αύριο.
Σε αυτή την πορεία, κάποιοι δεν αντέχουν, άλλοι βρίσκουν καταφύγιο στα συσσίτια, να΄σαι καλά Παπά-Λευτέρη, μερικοί από τον πλούτο βιώνουν την απόλυτη φτώχεια, δράματα εκτυλίσσονται πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών, όνειρα ποδοπατούνται και φιλοδοξίες πέφτουν στη λάσπη, λουλούδια μαραίνονται προτού ν΄ανθίσουν, μια δυο γενιές ανθρώπων χαμένες.
Θυμάμαι πριν δυο χρόνια την κοινή διαπίστωση με το φίλο μου το "Βαρόνο", αν δεν κατέβουν οι νέοι στις πορείες, αν δεν δώσουν μαζικό και ανατρεπτικό, των Μνημονίων, χαρακτήρα στις διαμαρτυρίες, τίποτα δεν πρόκειται να γίνει, θα τα περάσουν όλα, θα τα εφαρμόσουν όλα.
Οι νέοι παρέμειναν αμέτοχοι, οι λίγοι νεολαίοι της ΚΝΕ και οι λιγότεροι του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν άλλοθι, οι Αριστεροανάρχες ανένταχτοι ή οι λίγοι συγκροτημένοι των μειοψηφιών, που πραγματικά αντιδρούν, με την παραπληροφόρηση γίνονται κουκουλοφόροι και τρομοκράτες.
Έχουμε πέσει όλοι στην παγίδα του "μαζί τα φάγαμε", αισθανόμαστε υπεύθυνοι για την κατάσταση που δημιουργήθηκε και που πια δεν μπορούμε να προσφέρουμε στα βλαστάρια μας όσα τόσα χρόνια, της ψεύτικης ευδαιμονίας, τους προσφέραμε και είμαστε έτοιμοι να γίνουμε κομμάτια για χάρη τους.
Λοιπόν, καλό το παραμύθι αλλά κάπου πρέπει να μπει ένα τέλος, κανένας δεν είναι υπεύθυνος περισσότερο από την ευθύνη που του αναλογεί, ο καθένας ξέρει πόση είναι αυτή, τα παιδιά μας όμως έχουν καθήκον και υποχρέωση να πάρουν το δρόμο τους, με όποιες προϋποθέσεις υπάρχουν για το καθένα.
Αν αισθάνονται την ανάγκη να διαμορφώσουν κανόνες μιας καλύτερης ζωής, ας αγωνιστούν, αν νομίζουν ότι η ζωή που τους προσφέρει η εξουσία, και εμείς, δεν τους αρέσει, δεν τους ικανοποιεί, είναι κατώτερη του θέλω τους, ας την ανατρέψουν, ας προσπαθήσουν τουλάχιστον.
Μην μας κατηγορούν όμως, πριν τουλάχιστον βγουν, μαζί μας, στις πλατείες.
Η μεγαλύτερη "τιμωρία" θα είναι να καταγραφούν ως "Γενιά του Τίποτα", όταν γύρω τους τα γεγονότα ήταν ανατρεπτικά.
Prefadoros