Με την περίπτωση όμως του Αντώνη Σαμαρά και να θέλεις να μην ασχοληθείς, είναι ο ίδιος που σε προκαλεί.
Κατ΄αρχήν η συμπεριφορά του απέναντι στην απώλεια της εξουσίας, δείχνει το πόσο πιστεύει στο δημοκρατικό πολιτισμό και την ευρωπαϊκή παράδοση, για την οποία λέει πως αγωνίζεται και σταματάω εδώ.
Πάω σε αυτό που μας είπε, ότι "παραδίδει τη χώρα με πλεόνασμα και μέσα στην Ευρώπη", δηλαδή την παρέλαβε εκτός Ευρώπης; Για το πλεόνασμα έχουμε και λέμε:
Παρέλαβε τη χώρα μετά το κούρεμα των 100 δισ., με εξασφαλισμένη χρηματοδότηση από τους εταίρους μας και επομένως χωρίς κίνδυνο χρεοκοπίας, με τεράστια στήριξη και ανοχή από ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού φάσματος, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, την αμέριστη υποστήριξη του οικονομικοενημερωτικού κατεστημένου και των ισχυρών της Ευρώπης, χωρίς αμφισβήτηση ή εσωστρέφεια μέσα στο κόμμα του.
Τι άλλο μπορεί να θέλει ένας ηγέτης, ένας Πρωθυπουργός; Μπροστά σε αυτά που βρήκε ο Γιώργος Παπανδρέου και την πραγματική αδυναμία πληρωμής μισθών και συντάξεων αν δεν προχωρούσε σε άρον άρον αποδοχή, της χειρότερης που θα μπορούσε βέβαια, λύσης, της προσφυγής στην Τρόικα και το Μνημόνιο με τους επαχθέστατους όρους, αυτά που βρήκε ο Αντώνης Σαμαράς ήταν διαχειρίσιμα παρά τις προϋποθέσεις που είχαν τεθεί.
Και παρέδωσε, όχι ακριβώς αλλά λέμε τώρα, ένα λαό εξαθλιωμένο στην πλειοψηφία του και μια χώρα αδύναμη, κάποιες βδομάδες φτάνουν τα λεφτά χωρίς παράταση του προγράμματος, ο ίδιος μας το έλεγε προεκλογικά, με ελλειμματικό προϋπολογισμό και υστέρηση στα έσοδα που θα φέρουν νέες δυσκολίες, μια χώρα με πολλά πολλά ελλείμματα, σε υγεία, πολιτισμό, παιδεία, ασφάλιση, κοινωνικές δομές, υποβαθμισμένη και φοβισμένη, με κοντή δημοκρατία, μια χώρα που φεύγουν τα παιδιά της.
Στην αγωνία του να μας πείσει προεκλογικά και να μας φοβίσει, είπε πολλές αλήθειες, που θα τις βρει μπροστά του, για την πραγματική κατάσταση που βρίσκεται η οικονομία, για τα άλλα τα είπαμε.
Ξέρετε, είναι ιδιαίτερα δύσκολο σε έναν πολιτικό να αποδεχτεί την ήττα του, ιδιαίτερα όταν αυτός διαθέτει το πολιτικό DNA του Αντώνη Σαμαρά, ακόμα δυσκολότερο να αποχωριστεί το αξίωμα που νομοτελειακά κάποια στιγμή τελειώνει.
Πάντα υπάρχουν δικαιολογίες για να δοθεί παράταση, "μα μόνο δυο μονάδες χάσαμε από τις προηγούμενες εκλογές", χωρίς να θυμόμαστε ότι πήραμε το κόμμα με πάνω από επτά μονάδες, το κυριότερο κάνοντας πως δεν τρέχει τίποτα που χάσαμε με οκτώμισι μονάδες και η Κυβέρνηση μας άντεξε μόλις για δυόμισι χρόνια.
Και τις τρεις φορές στη μεταπολίτευση που παρέδωσε η ΝΔ, με τιμή στο κοινοβουλευτικό πολίτευμα, στην επόμενη Κυβέρνηση, το 1981 ο Γεώργιος Ράλλης στον Ανδρέα Παπανδρέου, το 1993 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πάλι στον Ανδρέα Παπανδρέου και το 2009 ο Κώστας Καραμανλής στο Γιώργο Παπανδρέου, ακολούθησε και η παραίτηση τους από την Αρχηγία του κόμματος και η ανάδειξη νέου Αρχηγού.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν λέει τίποτα μέχρι στιγμής, μόνο διαρροές και ψίθυροι κυκλοφορούν πως σύντομα θα πάμε πάλι σε εκλογές, μετά την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και την κατάρρευση της χώρας, για να επιστρέψει ο ίδιος νικητής και δικαιωμένος.
Κανείς σοβαρός και εχέφρων Έλληνας δεν εύχεται ένα τέτοιο σενάριο, πολύ απλά γιατί αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα είναι καταστροφικό και υπερβαίνει ακόμα και την πιο νοσηρή φιλοδοξία "δικαίωσης".
Και επειδή είναι Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και μας ενδιαφέρει όλους, πέρα από το κόμμα του, το τι λέει και τι κάνει, ως θεσμικός παράγοντας για τη λειτουργία του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος, θα περιμένουμε τις προθέσεις του.
Στον πολιτικό Αντώνη Σαμαρά και η ζωή και οι Έλληνες έδωσαν απλόχερα τις ευκαιρίες, το τι ο ίδιος κατάφερε ας το αναζητήσει στην αυτοκριτική του, εγώ δεν θα ήμουν περήφανος στη θέση του.
Prefadoros