Αυτό που συμβαίνει τούτη την ώρα στο κέντρο της Αθήνας δεν περιγράφεται ούτε μπορεί να δείξει η τηλεόραση και οι φωτογραφίες.
Παρακολουθώ από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα όλες τις συγκεντρώσεις και στις παλιές μεγάλες συμμετείχα και γω, αυτό που έζησα σήμερα δεν έχει ξαναγίνει.
Όλη η πλατεία μπροστά από τη Βουλή ασφυκτικά γεμάτη μέχρι κάτω στην Ερμού, η Πανεπιστημίου από τη Χαριλάου Τρικούπη, η Σταδίου, η Βουκουρεστίου γεμάτη.
Κόσμος κατεβαίνει συνέχεια με το μετρό και με τα πόδια.
Νέοι, γέροι, οικογένειες με μωρά στα καρότσια, ένα πολύβουο ανθρώπινο μελήσι να πάλλεται και να φωνάζει "κλέφτες-κλέφτες", ένα ανθρώπινο ποτάμι με ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη και μια ελπίδα να αντανακλά στα μάτια.
Δεν ξέρω αν αυτός ο κόσμος θα ξαναγυρίσει στον καναπέ, είμαι σίγουρος όμως ότι αυτός ο περήφανος Λαός, με όλα τα κουσούρια του, έκανε ένα βήμα μπροστά.
Ένα βήμα που πριν λίγο καιρό κανένας δεν πίστευε ότι θα κάνει.
Όσο για το Μνημόνιο 2 να κάνω μια πρόβλεψη, πολύ δύσκολα θα περάσει με τη Βουλή ζωσμένη από χιλιάδες διαδηλωτές και τέτοια γενική αντίδραση.
Θα δούμε.