Τα πιο όμορφα, ήρεμα, δημιουργικά, τα πιο πλούσια, γεμάτα όνειρα και ελπίδες χρόνια της ζωής μας.
Μάθαμε τόσα πράγματα, τα spreads, το ΔΝΤ, το Γιουρογκρούπ, το "κούρεμα", το ξύρισμα, τη φιτζ, τη ριτζ και όλο το κακό συναπάντημα, ότι ο Ντομινίκ είναι γκομενιάρης αλλά και τη συνέπεια λόγων και πράξεων της εξουσίας.
Σήμερα λοιπόν έχουμε κάθε λόγο να είμαστε χαρούμενοι και υπερήφανοι.
Θέλει πολύ προσπάθεια να φτάσεις το Χρηματιστήριο στις 735 μονάδες, την ύφεση στο 5,5 %, την ανεργία στο 17 %, χρέος στο 169 % του ΑΕΠ, 373 δισ. σε ευρώ να ομολογείς ότι οι στόχοι για το 2011 δεν πιάνονται (ούτε του 2010 πιάστηκαν), να έχεις επιβάλλει άγρια λιτότητα σε μισθούς και συντάξεις, να έχεις καταργήσει τα εργασιακά δικαιώματα, να βλέπεις τα μικρομάγαζα να κλείνουν και εσύ, ο υπεύθυνος Πρωθυπουργός και η Κυβέρνησή του (γιατί δική μας δεν είναι), να παριστάνεις ότι ελέγχεις την κατάσταση και να λες ότι θα πετύχουμε.
Τι θα πετύχουμε;
Την εξαθλίωση του Λαού και το ξεπούλημα της χώρας.
Αυτός ήταν ο στόχος εξ αρχής.