Το κίνημα του ΠΑΣΟΚ, παρά τις μεγαλοστομίες και τα πλαστά συνθήματα που από τη γέννησή του μας βομβάρδιζε, στην ουσία ήταν και παρέμεινε ένας αδίστακτος μηχανισμός εξουσίας που εκτός του λαϊκίστικου προφίλ στηρίχτηκε στην άλωση και καθοδήγηση του Συνδικαλιστικού κινήματος.
Τα πανίσχυρα κλαδικά Συνδικάτα των ΔΕΚΟ και του ευρύτερου Δημόσιου τομέα αλλά και η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ απετέλεσαν το βραχίωνα που έλεγχε και τελικά επέβαλε την πολιτική σύμφωνα με τα μικροσυμφέροντα του.
Την πραγματική εξουσία την είχαν οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ γιατί χάρη σε αυτούς εξασφαλιζόταν η κοινωνική ισορροπία και η κομματική υπεροχή στις εκλογές.
Έτσι, βολεμένοι όλοι, προχωρούσαν χρεώνοντας τη χώρα, μετατρέποντας επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας σε βιλαέτια τους, διορίζοντας και δεσμεύοντας συγχρόνως νέους ανθρώπους που έψαχναν το μέλλον τους και το έβρισκαν εύκολα με την ψηφοθηρική υποταγή, επιβάλλοντας σε όλο το Λαό και τη χώρα την εξουσία που πήγαζε από την αρπαγή της ψήφου του.
Η ΝΔ όλα αυτά τα χρόνια, μετά από μια μικρή αντίδραση πριν τριάντα χρόνια, μπήκε και αυτή στη λογική της εξουσίας του ΠΑΣΟΚ και προσπάθησε να το μιμηθεί, όχι πάντα με επιτυχία, αλλά ο μηχανισμός που είχε στήσει το ΠΑΣΟΚ κάθε άλλο παρά εύκολο ήταν να χτυπηθεί.
Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα που οι συνθήκες άλλαξαν, αυτό είναι το "μεγαλείο" του Καπιταλισμού, και οι πρώην σύντροφοι παραέγιναν βαρίδι για τους νέους σχεδιασμούς και αυτά που πρέπει να γίνουν.
Τα συμβόλαια δεν επιδέχονται παρεκκλίσεις, αυτοί που αντιδρούν πρέπει να συντριβούν, οι δομές που τόσα χρόνια χτίστηκαν πρέπει να κατεδαφιστούν, τα στηρίγματα δεν χρειάζονται πια.
Είναι απλό, σε ένα εξαθλιωμένο πληθυσμό με ανεργία, μισθούς και συντάξεις πείνας οι συνδικαλιστές και οι όποιες αντιδράσεις τους είναι πολυτέλεια, κανείς δεν τους θέλει.
Σιγοντάρει και η ΝΔ, η ίδια τα χρόνια της εξουσίας της δεν κατάφερε τίποτα, την Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου με τους λίγους, ελάχιστους που παίρνουν τις αποφάσεις μακρυά από όργανα και δημοκρατικές διαδικασίες που θα την απαλλάξει από το βραχνά των πράσινων συνδικαλιστών.
Μπορεί να υπάρξει ΠΑΣΟΚ χωρίς τον βραχίωνα που είπαμε; και μάλιστα χωρίς μια χαρισματική προσωπικότητα για Αρχηγό;
Φυσικά και όχι, ξέρετε γιατί; γιατί ποτέ δεν ήταν αυτό που έλεγε, και τόσα χρόνια που κράτησε πολλά ήταν.
Ήρθε η Τρόικα και τα συμβόλαια για να ξεκαθαρίσουν, να σπάσουν τον εναγκαλισμό εξουσίας του ΠΑΣΟΚ με τα συνδικαλιστικά του στηρίγματα.
Η επόμενη μέρα, όποτε και να γίνουν οι εκλογές, δεν θα ξημερώσει με το ΠΑΣΟΚ που γνωρίσαμε γιατί δεν θα υπάρχει ΠΑΣΟΚ τουλάχιστον ως η κυρίαρχη δύναμη εξουσίας που μας κυβέρνησε περισσότερο από είκοσι χρόνια.
Τη μάχη που δίνουν τώρα, η Κυβέρνηση και τα ελεγχόμενα από τους πράσινους συνδικαλιστές σωματεία, θα την θυμόμαστε σαν την αναπόφευκτη κατάληξη της σύγκρουσης μεταξύ των εξουσιών χωρίς ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο που είχε μοναδικό σκοπό και επιδίωξη την κατοχή της εξουσίας για την εξουσία.
"Κάθε σύστημα εξουσίας εμπεριέχει και τις δυνάμεις αυτοκαταστροφής του".
Πόσο μάλλον όταν οι δυνάμεις αυτές απλά δημιουργήθηκαν για να στηρίξουν την εξουσία.