Ημέρα μνήμης και τιμής σήμερα, γι΄αυτούς που αγωνίστηκαν και απέδειξαν ότι η υπέρβαση του εγώ, για το σκοπό και το ιδανικό, είναι καθήκον του ελεύθερου ανθρώπου και γίνεται για να πάει ο κόσμος πιο μπροστά χωρίς υστεροβουλία και ανταλλάγματα.Ο Prefadoros θυμάται και τιμά δυο τέτοιους ανθρώπους με την ευκαιρία της επετείου του Πολυτεχνείου, τον Αντρέα Λεντάκη και το Μήτσο Παπαχρήστο.
Φοιτητής στη Θεσσαλονίκη έζησα τα γεγονότα των ημερών, μας γέμισαν ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο που δυστυχώς ξεστράτισε στο εύκολο και ευτελές, στον χωρίς αξία και ουσία ευδαιμονισμό που ήρθε η ώρα να πληρώσουμε πολύ ακριβά.
Ξέρω ότι οι περισσότεροι από σας που με διαβάζετε ούτε που θα τους ξέρετε ή δεν τους θυμάστε πια.
Ο Αντρέας Λεντάκης ήταν η προσωποποίηση αυτού που λέμε ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ, από τα φοιτητικά του χρόνια στα μέσα της δεκαετίας του 50 μέχρι το θάνατό του το 1997, έδωσε την ψυχή του και το σώμα του και ποτέ δεν δίστασε να μπαίνει πρώτος στη μάχη για να υπερασπιστεί και να διεκδικήσει τα αγνότερα ιδανικά της Ελευθερίας, της Ανεξαρτησίας αλλά και της αλληλεγγύης στο συνάνθρωπο όταν άσκησε εξουσία.
Το βιογραφικό και η δράση του κοσμούν τις σελίδες της Ελληνικής ιστορίας, δείτε τα πατώντας το όνομά του στο google, ο ταπεινός Prefadoros το μόνο που μπορεί να συμπληρώσει, για έναν άνθρωπο που είχε την ευκαιρία να γνωρίσει το 1993 στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ, είναι ότι ο Μίκης Θεοδωράκης τα "Τραγούδια του Αντρέα" που έγραψε και έγιναν παντιέρα τα δύσκολα χρόνια της Δικτατορίας τα έγραψε για τον Αντρέα Λεντάκη.
Το πλέον συγκλονιστικό είναι το "Σφαγείο" που περιγράφει τα μαρτύρια και το ξύλο στον Αντρέα Λεντάκη στα κολαστήρια της Ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας, πίσω από το Πολυτεχνείο εκεί που σήμερα βρίσκεται το Υπουργείο Πολιτισμού.
Ο Μήτσος ο Παπαχρήστος ήταν η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΉ φωνή του Πολυτεχνείου, η άλλη που το σύστημα πούλησε και πλήρωσε είναι στας Ευρώπας, γιατί δεν ήταν και δεν θέλησε ποτέ να γίνει "ήρωας", παρέμεινε ένας απλός άνθρωπος αγωνιστής της ζωής που με τη στάση του δεν "εξαργύρωσε" την προσφορά του στα κόμματα και εξακολουθεί και σήμερα να ακολουθεί τον ίδιο δρόμο.
Η φωνή με το σπαραγμό του, θα μείνει σαν ένα από τα σημαντικότερα ντοκουμέντα και εκείνων των ημερών αλλά και της διαχρονικής αξίας των πραγμάτων που πρέπει και αξίζει να ζεις.