Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Στον απόηχο των αγώνων της Τούμπας και Λιβαδειάς

Μια μέτρια ομάδα και ένα κακό παιχνίδι παρουσίασε ο Παναθηναϊκός στη Λιβαδειά και εκεί που η ισοπαλία θα ήταν καλή τελικά έχασε.

Με μέτριους έως απλά καλούς ποδοσφαιριστές δεν είναι πάντα εύκολο να κερδίζεις, έστω θεωρητικά κατώτερους αντιπάλους, πόσο μάλλον όταν αυτοί παίζουν με δυόμισι ζώνες άμυνας και χωρίς κανένα επιθετικό.


Όταν μάλιστα δεν έχεις και το μοναδικό παίχτη (Λέτο) που μπορεί να περάσει έναν και δύο αντιπάλους για να δημιουργήσει αριθμητικό πλεονέκτημα τότε το γκολ είναι σχεδόν αδύνατο να έρθει.

Ο άλλος τρόπος για να δημιουργήσεις πλεονέκτημα είναι η ταχύτητα πράγμα άγνωστο τουλάχιστον για τον χθεσινό Παναθηναϊκό.

Ο Φερέιρα παλιός και γνώστης της μπάλας το κατάλαβε και προσπάθησε να μην χάσει και αν του κάτσει μια φάση από κανένα στημένο να "κλέψει" το παιχνίδι.

Όμως δεν του έκατσε, αυτό που πήγε να κάνει το έπαθε ο ίδιος από στημένη φάση.

Αυτό είναι το ποδόσφαιρο μας και μην το ψάχνετε περισσότερο, ένα μέτριο πρωτάθλημα με μέτριες ομάδες, κακό θέαμα, αργό και με λίγες φάσεις, οι εξαιρέσεις θα μείνουν στη μνήμη μας.

Για μας τους Νοτιοελλαδίτες φοιτητές στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του 70 κάθε αγώνας του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού και λιγότερο της ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ, τον Άρη και λιγότερο με τον Ηρακλή αποτελούσαν ιδιαίτερο γεγονός και μας κινητοποιούσαν μέρες πριν αλλά και μετά με τις ατέλειωτες συζητήσεις για τα αποτελέσματα.

Οι κορυφαίες στιγμές που έχουν μείνει στη μνήμη του Prefadorou είναι οι δύο ήττες του Παναθηναϊκού από τον ΠΑΟΚ για πρωτάθλημα και κύπελλο μέσα σε λίγες μέρες με το ίδιο σκορ 3-2 και με τον Παναθηναϊκό να έχει προηγηθεί και τις δύο φορές με 2-0.

Το πόσο υπέφερε ο Ολυμπιακός πάντα στην Τούμπα , το ξύλο που έτρωγε ο Αγγελής από την καταπακτή με την είσοδο της ομάδας στην καυτή Τούμπα και το "Περίπτερο" τον Φουντουκίδη που έπαιρνε στο διάβα του ότι κόκκινο έβλεπε μπροστά του.

Τα κυνηγητά των "Νότιων" στου Χαριλάου που έφταναν μέχρι το Λευκό Πύργο.

Ωραία χρόνια, και μεγάλη μπάλα από τον Άρη αλλά κυρίως από τον ΠΑΟΚ με την ομαδάρα του Κούδα, του Σαράφη, του Αποστολίδη, του Ασλανίδη και του Παρίδη.

Πάμε στο σήμερα, αν και δεν "μελέτησα" καλά το παιχνίδι γιατί παρακολουθούσα συγχρόνως και τις πολιτικές εξελίξεις, ο Ολυμπιακός μάλλον εύκολα καθάρισε στην Τούμπα τον "αδειασμένο" από παίχτες ΠΑΟΚ.

Ο Ολυμπιακός διαθέτοντας τρεις-τέσσερις ποδοσφαιριστές με χαρακτηριστικά που δεν έχουν οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού, όπως είπαμε πλην του Λέτο, ξεκλείδωσε σε δυο-τρεις φάσεις την άμυνα του ΠΑΟΚ και πέτυχε τα δυο γκολ που ήταν αρκετά να του δώσουν άνετα τη νίκη.

Γνωρίζοντας μάλιστα που υπερτερεί του ΠΑΟΚ ο Βαλβέρδε ξεκίνησε δυνατά με αέρα νικητή που είχε δώσει και στους παίχτες του μετά το αποτέλεσμα του Παναθηναϊκού στη Λιβαδειά.

Έτσι, πάμε πάλι από την αρχή και η μάχη, γιατί για ποδόσφαιρο ποιότητας ας μη μιλάμε, μόλις (ξανά)αρχίζει.

Είδα νωρίτερα το καταπληκτικό παιχνίδι Τσέλσυ-Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ 3-3, αυτό είναι το ποδόσφαιρο.

Ξέρω ότι θα έχω πρόβλημα με τον Γιώργο τον Αργυρίου γι΄αυτά που έγραψα για Γαύρο και Πανάθα αλλά Γιώργο μου αυτή είναι η αλήθεια, τουλάχιστον αυτή την Κυριακή.