Γιατί δεν μας λένε καθαρά ότι αυτοί είναι οι όροι και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα παρά προτιμούν να μας παραμυθιάζουν με δήθεν σκληρές και επίπονες διαπραγματεύσεις, πιστεύουν ότι έτσι θα απαλύνουν τις αποφάσεις τους;
Με το να επικεντρώνουν σε δυο-τρία σημεία που αναπαράγουν τα πρόθυμα ΜΜΕ νομίζουν ότι οι Έλληνες θα μείνουν στο σκοτάδι για το συνολικό πακέτο και το τι τους περιμένει;
Με κομματικές πειθαρχίες, το φόβο για άδεια ράφια και πόνο για τους Συνταξιούχους ειλικρινά πιστεύει ο Αντώνης Σαμαράς ότι κάνει το καθήκον του προς την Πατρίδα και το Λαό;
Τότε πως δέχεται το Αγγλικό δίκαιο να διέπει τη νέα Δανειακή Συμφωνία και το Δικαστήριο του Λουξεμβούργου αρμόδιο για την επίλυση των διαφορών;
Πως δέχεται την κατεδάφιση του Εθνικού Συστήματος Υγείας που δεν μας είπαν κουβέντα;
Πως δέχεται την περικοπή των αναπηρικών συντάξεων, κοινωνικών παροχών και αύξηση συμμετοχής στα φάρμακα;
Πέτυχε, λέει, να μην κοπεί ο 13ος και 14ος μισθός τη στιγμή που δέχτηκε την περικοπή των μισθών κατά 22% και των νέων 32% που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι θα χάσουν 3,6 μισθούς το χρόνο και οι Δημόσιοι Υπάλληλοι επιπλέον 10% από τον Ιούνιο.
Υπάρχει επαγγελματικός κλάδος, επιστημονικός ακόμα και ο Δικαστικός που να μένει όρθιος;
Και η αύξηση των αντικειμενικών αξιών που υποτίθεται ήταν κόκκινη γραμμή θα γίνει τον Ιούνιο, για τέτοια αντίσταση μιλάμε.
Οι αποκρατικοποιήσεις ακόμα και κερδοφόρων για το κράτος επιχειρήσεων δέχτηκε να γίνουν άρον-άρον και με χρονοδιάγραμμα που επιβάλλουν οι δανειστές μας.
Τι να πρωτογράψω για τις σαρωτικές αλλαγές που δεν υποβαθμίζουν απλά το επίπεδο ζωής μας αλλά διαλύουν την όποια συνοχή της κοινωνίας;
Να αναφέρω μόνο για την τιμή του ηλεκτρικού που θα μείνει σταθερή μόνο για όσους έχουν κοινωνικό τιμολόγιο και για τους έμμεσους φόρους που παραμένουν αμετάβλητοι σε βάρος βέβαια των χαμηλών εισοδημάτων.
Αλλά και τις 150.000 απολύσεις στο Δημόσιο τομέα, λες και μιλάμε για νούμερα και πίσω δεν κρύβονται άνθρωποι και τα όνειρα ζωής τους.
Κάθε σελίδα του νέου Μνημονίου είναι και ένα μικρό ή μεγάλο σοκ.
Όσα εκβιαστικά διλήμματα και να βάλουν για να υποκύψει ο Λαός με το φόβο της χρεοκοπίας δεν πείθουν πια.
Γιατί τα ράφια μπορεί να παραμείνουν γεμάτα αλλά να μην έχει κανείς λεφτά για να αγοράσει, γιατί πετρέλαιο και άλλη φορά δεν είχαμε Αντώνη, τότε που κυκλοφορούσαν τα αυτοκίνητα εκ περιτροπής τα Σαββατοκύριακα, και επιζήσαμε και φάρμακα να μην έχουμε, που είναι ψέμα, σάμπως θα μπορούμε να τα αγοράσουμε σε λίγο;
Τα γράφω για τον Αντώνη Σαμαρά γιατί ο άλλος τουλάχιστον προτίμησε τη σιωπή σε αντίθεση με τον Αρχηγό της ΝΔ που προσπάθησε να μας πείσει ότι διαπραγματεύεται σκληρά και πέτυχε να απαλύνει τις συνέπειες χειρότερης καταστροφής.
Και για να τελειώνουμε, από που και ως που εσύ, εσείς, έχετε το αλάθητο ακόμα και το δίκιο;
Από που κι ως που αυτό είναι το σωστό;
Όταν η συντριπτική πλειοψηφία του Λαού, που θα υποστεί και τις συνέπειες, λέει ΟΧΙ εσείς γιατί λέτε ναι;
Με ποιο δικαίωμα; με ποια δημοκρατική νομιμοποίηση; η εξουσία στις Δημοκρατίες ασκείται για το Λαό και τα συμφέροντα του Λαού δια των αντιπροσώπων του, αισθάνεστε ότι εσείς είστε;
Ο Λαός καθόλου, και να είστε σίγουροι ότι ο Λαός δεν πρόκειται να δεχτεί τις αποφάσεις σας και με τον αγώνα του θα τις ανατρέψει.