Τι σημαίνει αυτό; Ότι στην πρώτη Πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους, στην εκλεπτυσμένη κουλτούρα της αστικής και της μικροαστικής τάξης που προστέθηκε και στην πλέον επισκέψιμη πόλη της Περιφέρειας δεν περισσεύει χώρος σεβασμού στους ανθρώπους που η τύχη και η ζωή τους στέρησαν το αγαθό που οι άλλοι, εμείς, απολαμβάνουμε.
Και καλά οι διοικούντες διαχρονικά έχουν τις ευθύνες τους, όμως οι επαγγελματίες του τουρισμού που καθημερινά βλέπουν και αντιμετωπίζουν περιστατικά ανθρώπων με κινητικά προβλήματα, πελάτες τους, δεν συγκινούνται να θέσουν το θέμα και να πιέσουν τους τοπικούς Άρχοντες;
Δεν τους κοστίζει και τίποτα.
Να ελπίσουμε ότι η παρουσία ενός παλικαριού, του Κώστα, στο Δημοτικό Συμβούλιο και μάλιστα από τη θέση του Γραμματέα θα αλλάξει τα πράγματα;
Μέχρι στιγμής δεν έχουμε δει στο Τεχνικό Πρόγραμμα και τον υπό ψήφιση προϋπολογισμό κάτι σχετικό.
Όταν προβλέπονται απίθανες δαπάνες πόσο πια κοστίζει μια μελέτη και μια σταδιακή υλοποίηση ενός έργου που είναι απόλυτα αναγκαίο και δείχνει και το βαθμό κοινωνικής αλληλεγγύης μας;
Όχι σαν "παραχώρηση" αλλά σαν πράξη ευθύνης και υποχρέωσης μιας κοινωνίας που θέλει να έχει μέλλον.