Τις τελευταίες μέρες άρχισε να φαίνεται καθαρά ότι η χώρα μας δυστυχώς βρίσκεται σε αδιέξοδο.
Αμήχανη και διχασμένη η Κυβέρνηση παρακολουθεί τα γεγονότα δίχως να μπορεί να τα ελέγξει.
Στο εξωτερικό όποιος θέλει λέει ότι θέλει με συνέπειες στην οικονομία χωρίς αντίδραση.
Η Ευρώπη και το ΔΝΤ απεργάζονται σχέδια χωρίς να μας υπολογίζουν.
Στο εσωτερικό με την επίσημη ανεργία να καλπάζει στο 15,9 το Φεβρουάριο και τα μαγαζιά να κλείνουν το ένα μετά το άλλο οι αντοχές της κοινωνίας εξαντλούνται.
Το μεταναστευτικό πρόβλημα όπως ήταν αναμενόμενο, αφού μέχρι τώρα δεν εφαρμόστηκε καμιά σοβαρή πολιτική, τείνει να γίνει εξίσου δυσεπίλυτο με το οικονομικό.
Φυσικό αποτέλεσμα αυτού του εκρηκτικού μίγματος η εμφάνιση της ακραίας βίας.
Θάνατος αθώου πολίτη από αλλοδαπούς, θάνατος μετανάστη από "οργισμένους" πολίτες, Αστυνομική βία και τραυματισμοί μέχρι θανάτου, συλλαλητήρια την ίδια ώρα από Αριστεριστές και Ακροδεξιούς και μια πόλη, η Αθήνα, στο έλεος του Θεού.
Την ίδια ώρα η πολυδιαφημισμένη και πολυαναμενόμενη λύση με το ΖΑΠΕΙΟ 2, με μια πρώτη ματιά, μάλλον αποδεικνύεται φούσκα αφού τα ανακοινωθέντα σαν λύσεις αποτελούν χιλιοειπωμένα ευχολόγια και αποτυχημένα μέτρα από το παρελθόν.
Είναι σαφές ότι ο Σαμαράς δεν μπορεί να κάνει τη ρήξη που χρειάζεται και επιλέγει την επανεκκίνηση που σαν λέξη χρησιμοποίησε και το 1994-1995 για όσους θυμούνται.
Λύση λοιπόν ας μην περιμένουμε από το υπάρχον πολιτικό σύστημα και κυρίως τα πρόσωπα.
Τι θα γίνει;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα υπάρξουν ανατροπές.
Πότε, πως και από ποιους; αργά ή γρήγορα θα το δούμε.