Δεν θα μιλήσω συναισθηματικά αν και γνώριζα το Δάσκαλο από το 1961, πενήντα χρόνια, όταν ξεκίνησα στα χέρια του να μαθαίνω κιθάρα στο Ωδείο που στεγαζόταν στο σημερινό Βουλευτικό.
Ένα πράγμα μου έκανε πάντα εντύπωση, η επιμονή του στην προσφορά αυτού που κατείχε, της μουσικής, στον τόπο του και τους κατοίκους συμπολίτες του.
Πόσα δεν είχε ακούσει από "φίλους" και αντιπάλους, αυτός όμως εκεί ακλόνητος διεκδικούσε και συνήθως πετύχαινε αυτό που θεωρούσε σωστό.
Γενιές μαθητών πέρασαν από τα χέρια του και όλοι έχουν κάτι να θυμούνται.
Η προσφορά του είναι ανεκτίμητη στο Ναύπλιο, ίδρυσε τη Φιλαρμονική, τη Ναυπλιακή Χορωδία και το παράρτημα Ναυπλίου του Ωδείου Αθηνών, πριν από τον Πόλεμο, ενώ συμμετείχε σε εκατοντάδες εκδηλώσεις μέσα και έξω από την Ελλάδα και πέρα από την πολιτιστική διάσταση έγινε πρεσβευτής δίνοντας κίνητρο και στον Τουρισμό που για χρόνια δεν είχε άλλο μέσο προβολής.
Η πολυεπίπεδη προσφορά του αυτή, δεν είναι απαραίτητα και αναγνωρίσιμη από λογής συμπολίτες που εξακολουθούν να ενδιαφέρονται για τη μικροπολιτική και φρόντισαν να απουσιάζουν από το "αντίο" στο Δάσκαλο.
Και έτσι όμως, ο Δάσκαλος δεν έχασε τίποτα, αυτοί έχασαν, το σεβασμό.